Του π. Ηλία Μάκου
Πολύ ανησυχητικά είναι τα στοιχεία για τη χρήση ψυχοφαρμάκων στην Ελλάδα και δείχνουν ότι η ψυχική πίεση και καταπίεση, από πολλές αιτίες και ποικίλους παράγοντες, είναι μεγάλη.
Από μελέτες διαπιστώνεται πως τα ψυχοφάρμακα αναδεικνύονται σε μεγάλους πρωταγωνιστές της φαρμακευτικής κατανάλωσης στην Ελλάδα την τελευταία εξαετία, ακόμη και σε ανηλίκους.
Ψυχοτρόπα και ψυχοαναληπτικά (αντικαταθλιπτικά) σκευάσματα καταλαμβάνουν σημαντικό χώρο στη συνταγογράφηση, με τη δαπάνη να ανέρχεται κατά μέσο όρο ετησίως στα 488 εκατ. ευρώ.
Η συνταγογράφηση ψυχοτρόπων φαρμάκων τα τελευταία χρόνια έχει υπερδιπλασιαστεί και των αντικαταθλιπτικών έχει υπερτετραπλασιαστεί.
Είναι μια πλευρά, που δεν την έχουμε αξιολογήσει ακόμη όσο χρειάζεται, αλλά είναι απειλητικά παρούσα.
“Τι κάνεις, πώς είσαι;”, ρωτήσαμε έναν νεαρό. Και η απάντησή του αυθόρμητη και αφοπλιστική: “Κοντεύω να λαλήσω (να τρελαθώ)…”.
Δεν είναι μόνο ο λόγος αυτού και πολλών άλλων ανθρώπων, που επιβεβαιώνει την άσχημη ψυχολογική κατάσταση πλήθους ατόμων.
Σύμφωνα με την παγκόσμια μελέτη Υγείας και Λειτουργικότητας, πολύ περισσότερο από άλλες χώρες, στην Ελλάδα, είχαν αυξητική πορεία τα επίπεδα στρες, μοναξιάς και θυμού, που εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους.
Όχι ότι δεν υπήρχαν ψυχικές διαταραχές πάντοτε, αλλά τώρα διογκώθηκαν, καθώς δεν είναι εύκολη η διαχείρισή τους.
Ένας συνδυασμός παραγόντων, που έχουν να κάνουν με το φόβο, με την ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι, με τα οικονομικά προβλήματα, με τους καταναγκασμούς, με την ηθική κατάρρευση, με το σβήσιμο της ελπίδα, με την αβεβαιότητα, με τον καταιγισμό αντικρουόμενων πληροφοριών, κάνουν υπερβαλλόντως ευαίσθητη και ευάλωτη την ψυχή μας.
Μέσα στην οδυνηρή κατάσταση της κοινωνίας μας, έχουμε όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνθέτουν μια ψυχική καταιγίδα, που αφήνει συντρίμμια και ναυάγια…
Οι συνθήκες, που έχουν διαμορφωθεί, ξεριζώνουν τη χαρά, γκρεμίζουν το μέσα μας, πνίγουν την ευτυχία, σκοτεινιάζουν τις οικογένειες, νεκρώνουν τις φιλίες και απογυμνώνουν τους ανθρώπους, αφού ο ένας είναι καχύποπτος απέναντι του άλλου, βυθίζει στην απογοήτευση, σκορπάει τον πανικό, φέρνει την ψυχική ερήμωση.
Ζούμε, δυστυχώς, σ’ ένα πέλαγος από εσωτερικά και εξωτερικά ερείπια. Η υπερένταση από την αβεβαιότητα του σήμερα, η αγωνία για το αύριο, η προσπάθεια για μια εξασφάλιση, τα δεινά από την αρρώστια, η παραθεώρηση και η εξασθένηση των αξιών, έχουν αποδεσμεύσει το νευρικό μας σύστημα και το έχουν παραλύσει.
Μια επιλογή έχουμε απέναντι στη λαίλαπα της εποχής μας, που δεν είναι άλλη από το ότι το αφύσικο παρουσιάζεται σαν φυσικό, αλλά και το παράλογο σαν λογικό, αλλά και σε όλες τις δυσκολίες και τα αναπάντεχα αυτής της ζωής.
Να περάσουμε από την αγωνία στον αγώνα. Να κρατήσουμε σε ισορροπία τα βάθη του είναι μας και να βάλουμε τα νεύρα μας κάτω από την κυριαρχία του νου. Να αντισταθούμε στις φοβίες μας και να φανούμε πράοι, ειρηνικοί, συγκρατημένοι, ψύχραιμοι, αυτοκυριαρχημένοι.
Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να μας στηρίξει και η πίστη. Αυτό, όμως, το τόσο απλό, δεν μπορούμε όλοι να το καταλάβουμε, με αποτέλεσμα να στερούμε τον εαυτό μας από μια πολύ δυνατή βοήθεια σε καιρούς χαλεπούς.
Αν το θελήσουμε και αν το επιδιώξουμε, αν δεν δημιουργήσουμε στεγανά διαμερίσματα γύρω μας, κλεισμένοι στα στενά όρια του εαυτού μας, καθώς μας κυκλώνουν πιεστικά προβλήματα, μπορούμε να μονιμοποιήσουμε τη γαλήνη στην ταραγμένη καρδιά μας.
Έτσι, όσο και αν απέχουμε από αυτό, που οφείλουμε να φτάσουμε, στο τέλος θα το κατορθώσουμε.
Πηγή: Εφημερίδα “Political”
