Γράφει η Βασιλική Νικολάου

Τα Κα λοκαίρια…φέτες από καρπούζι στις αυλές και τα μπαλκόνια, παγωτά που μετρούσαμε καθημερινά με τους φίλους μας σαν σε διαγωνισμό, οι φωνές του περιπτερά να μη κρατάμε ανοιχτό για ώρα το ψυγείο…Μεσημέρια ατέλειωτα που οι μεγάλοι μας έβαζαν να ξαπλώσουμε, γιατί ήθελαν να ξεκουραστούν.. Απαιτούσαν ησυχία μα εμείς όλο και κάποια σκανδαλιά σκαρώναμε περιμένοντας να περάσει η ώρα για να πάμε στο απογευματινό μπάνιο. Πολλές φορές πηγαίναμε και πρωί και απόγευμα κι ήταν κι αυτό μια αφορμή για διαφωνία με τους φίλους μας.- Μετράει διπλό το μπάνιο! – Όχι, γιατί είναι την ίδια μέρα ! Στο Δρέπανό μας που τινάζαμε την άμμο κάθε φορά πριν μπούμε στο αυτοκίνητο. Στα ήσυχα ”Πετρέλαια” που τώρα δεν επιτρέπεται πια να κολυμπάμε…

Αργά τα απογεύματα παιχνίδια στη γειτονιά και έπειτα στην Παιδική χαρά. Τα βράδυα βόλτες στα Πλατάνια.. Χωρίς καφετέριες ,αυτοκίνητα, με τις μυρωδιές των καλαμποκιών που ψήνονται, στα ατελείωτα πάνω κάτω στην παραλία. Όλοι γνωστοί, φίλοι από το σχολείο, αδέρφια φίλων, οι γονείς μας…Χωρίς κινητά ή tablets, ήταν προκαθορισμένος από την προηγούμενη μέρα ο τόπος συνάντησης και περίπου η ώρα. Οι φωνές από τα μπαλκόνια των μαμάδων ή των γιαγιάδων ότι έπρεπε πια να μαζευτούμε!!!
Οι θείες, οι θείοι, τα ξαδέρφια από την Αθήνα ή το εξωτερικό πάντα παρόντες τα Καλοκαίρια. Τα παιδιά κοιμόμασταν ”στρωματσάδα”και το λαχταρούσαμε πραγματικά. Πώς χωρούσαμε τόσοι άνθρωποι , αλήθεια, σε ένα σπίτι; Ίσως γιατί η αγάπη και η υπομονή που είχαμε άνοιγαν την αγκαλιά και μας χωρούσε όλους…

Στις παραλίες δεν υπήρχαν ξαπλώστρες. Τα παιδιά όλη την ώρα στη θάλασσα , βγαίναμε μόνο για να στεγνώσουμε λίγο πριν φύγουμε. Μας περίμενε το φρούτο ή το σάντουιτς .από το σπίτι, αφού δεν υπήρχαν καντίνες , ούτε εστιατόρια στην παραλία. Κάποιες φορές είχαμε την τύχη το μπάνιο να είναι ημερήσια απόδραση. Στο Καλάμι , στα Σύβοτα…Όλες οι παραλίες δικές μας, όλη η φύση δική μας , όπως στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Γυρίζοντας στο σπίτι λαχταρούσαμε τη βανίλια , στο παγωμένο νερό, το καθιερωμένο υποβρύχιο! Σε όσα σπίτι υπήρχαν αυλές πλενόμασταν με το λάστιχο!
Λίγες ανέσεις, άνθρωποι ολιγαρκείς…Εξιδανικευμένες εποχές; Όχι .Αυτό που σίγουρα όμως είχαν ήταν οι στιγμές αθωότητας, ξεγνοιασιάς, μοιράσματος.,..

Οι κοινωνίες άλλαξαν, προχωρούν με γοργούς ρυθμούς, χαιρόμαστε πια με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικά ερεθίσματα… Μα η νοσταλγία μας κλείνει πάντα το μάτι…Κι ακόμη και τώρα σε μια φέτα καρπούζι, κρατάμε στιγμές δροσερής ευτυχίας…Τα Καλοκαίρια μας εντός…