Μαύρη η ψυχή μου και βαριά,
η σκέψη αργοδιαβαίνει
και η καρδιά μου σπαρταρά,
με τούτο που συμβαίνει.

Καίγεται η Ελλάδα μας,
φλόγες καυτές τη ζώνουν,
αποκαϊδια και καπνοί
όλους περικυκλώνουν!

Καίγονται κόποι κι’ όνειρα
ολόκληρης ζωής
και κινδυνεύουν άνθρωποι,
ζώα κι’ η << έρμη γης>>.

Επίθεση στα όνειρα
οι φλόγες έχουν κάνει,
τρέχει ο κόσμος να σωθεί,
να βρει κάποιο λιμάνι.

Κλαίνε ανθρώποι και πονούν
για τον ξεσπιτωμό τους.
Τάχα, ποιός φταίει αληθινά,
για τον ξεριζωμό τους;

Κλαίει πικρά κι’ ο ουρανός
και τα βουνά λυπούνται,
ξενητευτήκαν τα πουλιά,
τ’ αγρίμια δεν βρυχούνται!

Ας πέσει θεέ μου μια βροχή,
τις πυρκαγιές να σβήσει,
να ανακουφιστεί η γη,
πάλι ν’ αναθαρρήσει!

Για να γεννήσει η γη ξανά
κι’ όλα να ζωντανέψουν,
να γιατρευτούν κάποιες πληγές,
οι νέοι να μη μισέψουν.

11 – 8 -2021
Ελένη Κύρκου- Σαφάκα