Φυσάει νοτιάς, φέρνει βροχή.
Φυσάει και τραμουντάνα,
πέφτει το χιόνι απαλά
και στ’ άσπρα μας τυλίγει!

Χειμώνιασε, σκοτείνιασε,
η μέρα έχει μικρύνει
και οι καρδιές σφιχτήκανε
μ’ όλα όσα συμβαίνουν!

Το κρύο τυλίγει το κορμί,
η πίκρα τις καρδιές μας,
ποιός θα μπορέσει άραγε,
να γιάνει τις πληγές μας;

Μην είναι τάχα ψέματα;
μην είναι εφιάλτες;
Πόλεμοι, βία, σκοτωμοί,
κλεψιές και ανομίες!

Έγινε ο κόσμος κόλαση,
μας πνίξανε τα πάθη!
Γίναν οι άνθρωποι θεριά
χάθηκε η αγάπη!

Πού να σταθώ να μην πονώ;
Παρηγοριά πού νά βρω;
Χριστέ μου, για Σέ ετοιμάζουνε
κι άλλα καρφιά οι ανθρώποι!

Μήπως θα πρέπει να σκεφτείς
τον κόσμο να χαλάσεις
κι απ’ την αρχή πιο τίμιο
και δίκαιο να τον φτιάξεις;;;

12 -12 -2022
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα