Γράφει ο Γιώργος Κ. Καπρινιώτης
Ο Τραμπ, ο Μασκ και ο Βανς «γαίες» γυρεύουν να φάν’.
Ο Τραμπ από τις είκοσι Γενάρη τρέχοντος έτους, που ανέλαβε την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ), έφερε πολλές αναταράξεις στην παγκόσμια κοινότητα με διάφορες εξαγγελίες και αποφάσεις του. Κατά την ορκωμοσία του διαβεβαίωνε τους Αμερικανούς ότι «από σήμερα αρχίζει η χρυσή περίοδος της Αμερικής και ότι θα γίνουν πάλι πλούσιοι οι Αμερικανοί». Η Αμερική από το 1989, μετά την αυτοκατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ ), δεν είχε πια αντίπαλο δέος και καθιερώθηκε η μονοκρατορία των Αμερικανών. Έκτοτε ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ αποκαλείται και πλανητάρχης και γίνεται λόγος για Αμερικανική παγκόσμια ειρήνη (pax amerikana).
O Τραμπ, ως μέλλων εγγυητής της παγκόσμιας ειρήνης, υποσχόταν ότι θα τελειώσει ο πόλεμος στο Ρωσο-ουκρανικό μέτωπο και ο πόλεμος Ισραήλ, Παλαιστινίων και άλλων εμπλεκομένων κρατών. Αλλά στο νου του είχε τη χρυσή εποχή των Αμερικανών. Ως νέος Χίτλερ, με περισσή αυταρέσκεια και αλαζονεία, διακήρυττε ότι πάνω απ’ όλα είναι η Αμερική. Η αυταρχικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Ξέχασε, φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι μαζί με τους Αμερικανούς
βγήκαν νικητές από τον μεγαλύτερο και καταστρεπτικότερο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο (1939 – 1945).
Να θυμίσω ότι με πρωτοβουλία των ΗΠΑ το έτος 1949 ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ, η λεγόμενη βορειοατλαντική συμμαχία, μια αμυντική συμμαχία που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και μορφωτικό). Η συμμαχία αυτή υπογράφτηκε από 12 χώρες το 1949 και σήμερα αριθμεί 32 χώρες – μέλη. Ανάμεσα σ’ αυτές συγκαταλέγονται και χώρες που παλαιότερα ήταν μέλη στην Ανατολική συμμαχία με το όνομα Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο Τραμπ, ως επιχειρηματίας που είναι, δίνει προτεραιότητα στην οικονομική πλευρά και κατά την προηγούμενη προεδρική θητεία του έλεγε ότι σχεδόν δεν χρειάζεται πια το ΝΑΤΟ. Τώρα ο Ίλον Μασκ, μεγάλος επιχειρηματίας, είναι επικεφαλής του νεοσυσταθέντος Τμήματος Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας των ΗΠΑ και έκανε λόγο, άκουσον άκουσον, για απόσυρση της Αμερικής από τον ΠΟΥ (Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) και το ΝΑΤΟ. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αν γίνει αυτό, θα έχει οικονομικό όφελος η Αμερική, άρα και οι πολίτες της. Αυτό, βέβαια συνάδει με τη διακήρυξη του Τραμπ, πρώτα οι Αμερική και οι πολίτες της.
Αλλά και ο ίδιος ο Τραμπ, όντας στο τιμόνι της εξουσίας στην Αμερική έχει κάνει και άλλες εξαγγελίες:
1.Η διώρυγα του Μεξικού, που είχε δωρίσει η Αμερικής στο Μεξικό, θα γίνει Αμερικάνικη και θα ονομάζεται στο εξής Αμερικάνικη διώρυγα, γιατί το Μεξικό φορολογεί υπερβολικά τα πλοία των Αμερικανών, που διέρχονται από αυτή. Είπαμε πρώτα η οικονομία της Αμερικής.
2.Θα επιβάλλει δασμούς 25% στα προϊόντα που εισάγονται στην Αμερική από τις χώρες Μεξικό, Καναδά, Κίνα αλλά και Ευρώπη. Μάλιστα για την τελευταία ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη έχει εκμεταλλευτεί την Αμερική, χωρίς να δίνει καμιά συγκεκριμένη εξήγηση. Να τονιστεί ότι δεν έχει μια σταθερή γραμμή. Άλλοτε λέει ένα ποσοστό και μετά διατείνεται ότι θα το εξετάσουμε. Κάποτε δείχνει και μια διάθεσης υποχώρησης.
3.Σ’ ένα μήνα θα τελειώσουν οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Η εκκρεμότητα, όμως, είναι υπαρκτή και θα δούμε τι μέλει γενέσθαι.
4.Έδωσε χάρη σε όσους Αμερικανούς του κόμματός του, που στις αρχές Γενάρη 202, αμφισβητώντας εκλογικά αποτελέσματα από τις εκλογές του 2020, είχαν εισβάλει στο Καπιτώλιο (το μέρος στο οποίο συνέρχεται το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, το νομοθετικό σώμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ). Ερώτημα: Έτσι στηρίζεται η δημοκρατία;
5.Προεκλογικά προσπάθησε να πείσει τον Καναδά να ενωθεί με την Αμερική ως 51η πολιτεία. Κάποιοι οικονομικοί λόγοι θα τον ώθησαν σ’ αυτή την πρόταση.
6.Πρότεινε στη Γροιλανδία να την αγοράσει η Αμερική. Προφανώς θα έχει ορυκτό πλούτο, για να τον καρπωθεί η Αμερική.
7.Αναφορικά με τους Παλαιστινίους της κατεστραμμένης Λωρίδας της Γάζας πρότεινε να φύγουν σε άλλες χώρες, ώστε στη συνέχεια να την οικοδομήσει η Αμερική. Και τόνισε με έμφαση ότι θα έκανε τη λωρίδα της Γάζας ριβιέρα (αναπτυγμένη ακτογραμμή).
- Τον τερματισμό του ρωσο – ουκρανικού πολέμου ο Τραμπ τον βλέπει ως μια ευκαιρία οικονομικής εκμετάλλευσης για το συμφέρον της Αμερικής. Αλλά και για την κατάπαυση των δύο πολέμων εφαρμόζει απροκάλυπτα τον εκφοβισμού, την απειλή και τον εκβιασμό. Πιο συγκεκριμένα στο θέμα της ανταλλαγής Ομήρων Εβραίων και Παλαιστινίων απείλησε τους Παλαιστινίους ότι αν τη συμφωνημένη μέρα και ώρα δεν απελευθερωθούν οι Εβραίοι, θα γίνει κόλαση.
Ως προς τον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο κάλεσε τον πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι στο Γραφείο του, προκειμένου να τον πιέσει ώστε να υπογράψει συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός. Στη συμφωνία προβλεπόταν η συνεκμετάλλευση ΗΠΑ και Ουκρανίας του ορυκτού πλούτου της Ουκρανίας. Έτσι, θα πάρει πίσω η Αμερική τα χρήματα που έχει ξοδέψει για χάρη των Ουκρανών. Είπαμε πάνω απ’ όλα η οικονομία της Αμερικής. Πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Αμερικής είχαν κλείσει μονότερμα τον φιλοξενούμενο και προσπαθούσαν να τον ταπεινώσουν. Δεν υστέρησε σε επιθετικότητα και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Βανς, ο οποίος στις εκλογές των ΗΠΑ το 1916 είχε αποκαλέσει τον Τραμπ Χίτλερ. Περασμένα ξεχασμένα. Στο όλο σκηνικό της «φιλοξενίας» του Ζελένσκι είδε όλος ο πλανήτης μας και έναν δημοσιογράφο να επιπλήττει τον πρόεδρο της Ουκρανίας γιατί δεν ήταν ευπρεπώς ενδεδυμένος. Προσωπικά αποκόμισα την εντύπωση ότι ήταν βαλτός.
Εκβιασμό έκανε ο Τραμπ και προς τους Ευρωπαίους: ή θα αγοράσετε από τις ΗΠΑ πετρέλαιο και αέριο ή θα επιβάλουμε δασμούς 25% στα προϊόντα των Ευρωπαίων. Είπαμε πάνω απ’ όλα η οικονομία της Αμερικής. Αυτή η τακτική και η συμπεριφορά θυμίζει την τούρκικη λέξη τράμπα, που σημαίνει ανταλλαγή ή αντάλλαγμα. Πιο απλά σου δίνω αυτό, για να μου δώσεις εκείνο. π.χ. σου δίνω γάλα, για να μου δίνεις κρασί. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του Τραμπ υπάρχει απειλή και εκβιασμός. Αλλά, η τράμπα και ο Τραμπ έχουν κάτι το ομόηχο.
Όλα τα ανωτέρω, αν τα λάβει κανείς υπόψη, βγάζει το συμπέρασμα ότι έχει κηρύξει, για το συμφέρον της αμερικάνικης οικονομίας, έναν παγκόσμιο εμπορικό ή οικονομικό πόλεμο, ο οποίος δεν αποκλείεται στο μέλλον να πάρει και στρατιωτικά χαρακτηριστικά. Πάντως είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι ο Τραμπ είπε για τη Γροιλανδία ότι θα γίνει αμερικάνικη με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αν το πράξει, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Γενικά, η συμπεριφορά του και οι μέχρι τώρα ενέργειες και αποφάσεις του μας παραπέμπουν σ΄έναν ηγέτη αλλοπρόσαλλο και γι’ αυτό επικίνδυνο.
Ύστερα από αυτά το ερώτημα έρχεται αυθόρμητα. Είναι ο Τραμπ αξιόπιστος και αξιοσέβαστος πλανητάρχης; Δηλαδή, αυτός που ως de facto αρμόδιος, για να λύνει ειρηνικά παγκόσμια προβλήματα, να αποτρέπει συγκρούσεις, αυθαιρεσίες, αδικίες και πολέμους και να υπερασπίζεται τη δημοκρατία, ο ίδιος να ρίχνει λάδι στη φωτιά και να απειλεί οποιαδήποτε χώρα που δεν θα υποκύψει στις προτάσεις του; Πριν από λίγο καιρό είπε ότι σέβεται τον Ερντογάν. Επίσης, έχει ισχυριστεί ότι καλύτερα συμφωνεί με τον Πούτιν και λιγότερο με τον Ζελένσκι. Όμως, οι δύο προαναφερθέντες ηγέτες έχουν καταφέρει, εκμεταλλευόμενοι συγκυρίες να αλλάξουν τα συντάγματα των χωρών τους, για να παραμένουν στην εξουσία, επηρεάζοντας τη δικαιοσύνη και τα Μ.Μ.Ε. Αυτό σημαίνει ότι αποδυναμώνεται η δημοκρατία. Αυτό επιθυμεί και ο Τραμπ; Να κυβερνά αυταρχικά και να έχει το ακαταδίωκτο; Σε κάποιο λόγο του είχε πει ότι, όταν ένας ηγέτης προσφέρει πολλά καλά σε έναν λαό, δεν μπορείς να τον δικάζεις.
Γενικότερα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Τραμπ ό,τι πράττει το πράττει προς εκφοβισμό, για να πετύχει τα καλύτερα αποτελέσματα γι’ αυτόν και την Αμερική. Να λάβουμε υπόψη ότι ο ίδιος δεν δικαιούται να διεκδικήσει άλλη φορά το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, επομένως θέλει να αφήσει ένα μεγάλο όνομα και κληρονομιά για το μέλλον. Όμως, επειδή αλλάζει συχνά απόψεις, μένει να δούμε τις τελικές αποφάσεις του. Το απαισιόδοξο είναι ότι μπορεί να τον διαδεχτεί ο νυν αντιπρόεδρος Βανς και να εφαρμόσει όσα δεν θα τολμήσει να πράξει ο Τραμπ. Ήδη η συμπεριφορά του φαίνεται αυταρχική και επικριτική. Αναφέρω ένα μόνο γεγονός. Όταν ήρθε στην Ευρώπη μίλησε μπροστά σε Ευρωπαίους ηγέτες με απαξιωτικά λόγια για τη γηραιά Ήπειρο. Επικριτικός ήταν και για ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που φοβούνται τους ψηφοφόρους. Ούτε λίγο ούτε πολύ ήρθε στην Ευρώπη, όπου γεννήθηκε η δημοκρατία – στην Ελλάδα για την ακρίβεια – προκειμένου να δώσει μαθήματα δημοκρατίας. Σ’ αυτό απαιτείται πολύ θράσος και γι’ αυτό μπορεί να γίνει και επικίνδυνος.
Τελικά, ανεξάρτητα τι θα πράξει ο Τραμπ και ο Βανς οι Ευρωπαίοι καλούνται να λάβουν μέτρα. Η αμυντική θωράκισή της με δικές της δυνάμεις είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και ασφαλώς στον οικονομικό τομέα ας εξετάζει με μελετημένα βήματα πώς θα αντιδρά στην εκφοβιστική και εκβιαστική πολιτική του Τραμπ.
Ας έχει ακόμη υπόψη του ο κ. Τραμπ τι είχε γίνει το 1990 -1991 στον λεγόμενο Πόλεμο του Κόλπου. Τότε έγινε μια ένοπλη εκστρατεία, που διεξήχθη από έναν στρατιωτικό συνασπισμό 39 χωρών και με απόφαση του ΟΗΕ ως απάντηση για την εισβολή του ιρακινού δικτάτορα, Χουσεΐν, στο Κουβέιτ. Δυστυχώς αυτή ο νόμιμη, επιτυχημένη και δίκαιη ενέργεια αποτελεί εξαίρεση. Στην εισβολή των Τούρκων και στην κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου ΗΠΑ και διεθνής κοινότητα κάνουν τα στραβά μάτια. Επομένως, το διεθνές δίκαιο εφαρμόζεται αλά καρτ. Αν είσαι μικρός και αδύναμος μπορεί να υποστείς σοβαρές συνέπειες, αν είσαι μεγάλη δύναμη, το διεθνές δίκαιο παραβιάζεται κατάφωρα. Στις μέρες μας οι ΗΠΑ και ο Τραμπ έχουν καθήκον να βλέπουν μακριά, να αποτρέπουν επικίνδυνες καταστάσεις, να φέρονται δίκαια, να μην δημιουργούν προβλήματα και να αφήσουν κατά μέρος την ομφαλοσκόπηση, αν επιθυμούν πραγματικά να φέρονται ως παγκόσμια δύναμη και για να εξασφαλίσουν μια μακροχρόνια ειρήνη (Pax Αmericana).
