Γράφει ο Μιχάλης Μπότσαρης*
Σε κάθε πολιτικό δημοκρατικό χώρο βασικές ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις δεν είχε μόνο η πολιτική του ηγεσία, τα πολιτικά πρόσωπα, γνωστά ή σχεδόν άγνωστα του χώρου, αλλά και οι πολίτες, που στηρίζουν το χώρο αυτόν. Το ΠΑΣΟΚ, την τελευταία δεκαετία, πέρασε δύσκολη πορεία, πλήρωσε βαρύ τίμημα για την πολιτική και τους πολιτικούς του, που χρεώθηκαν όσα εξαιτίας τους συνέβησαν στον τόπο, ενδεχομένως μεγαλύτερο κόστος από ό,τι του αναλογούσε, πίκρανε τον κόσμο του, έδιωξε ή έχασε το 80% της δύναμής του και έφτασε δημοσκοπικά μόλις προσφάτως στο 15% περίπου του εκλογικού σώματος.
Το μεγαλύτερο κόστος οφείλεται στις ηγεσίες του μετά το 2009 και κυρίως στον πρώην πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και στην αείμνηστη Φώφη Γεννηματά. Ο πρώτος, όχι μόνο τραυμάτισε ανεπανόρθωτα το χώρο, αλλά και αποχώρησε ιδρύοντας άλλο προσωπικό του κόμμα, το οποίο ακόμη υφίσταται, συγκρουόμενος και πολεμώντας την πολιτική του κοιτίδα. Η δεύτερη συγκρούστηκε με ανώτερα στελέχη (π.χ. Βενιζέλος κ.ά.), έφτιαξε μια προσωπική ομάδα με μετριότητες, απογοήτευσε τους πολίτες, οι οποίοι μόλις εξέλιπε η παρουσία της, ανέκαμψαν πολιτικά και εκδήλωσαν προθέσεις επαναπροσέγγισης του χώρου. Αν, ακόμη και σήμερα, αρχηγός ήταν η Φ. Γεννηματά, η πολιτική αποτελμάτωση του χώρου θα ήταν διαρκής.
Σήμερα παραμένει, όμως, και η ονομασία ΚΙΝΑΛ, όταν οι φορείς που το συνέστησαν, για να συστεγαστούν, δεν υπάρχουν στο ίδιο σχήμα, ούτε το Ποτάμι ούτε η ΕΑΡ, και επομένως ως ΚΙΝΑΛ δεν εκφράζει τίποτε. Ακόμη συμμετέχουν άτομα που είχαν αυτομολήσει, ιδρύοντας ξεχωριστά κόμματα, που εξέπνευσαν στην πολιτική τους διαδρομή, αλλά και άλλα άτομα που στην κοινή γνώμη θεωρούνται ξεπερασμένης εποχής και συνυπεύθυνα της φθοράς..
Ο χώρος αυτός σήμερα οφείλει να έχει διαφορετική πορεία. Στις προσεχείς εκλογές, στόχος είναι να ηττηθεί πολιτικά η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, που λεηλάτησε το ΠΑΣΟΚ και απαιτεί εμμονικά να το καθυποτάξει και να το ενσωματώσει οριστικά με το απατηλό πρόσχημα της Προοδευτικής Συμμαχίας και της Προοδευτικής διακυβέρνησης. Μόνο ένα εκλογικό αποτέλεσμα, που δε θα δίνει δυνατότητα δεδηλωμένης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, θα κρατήσει στην αναμονή ενδυνάμωσης το ΚΙΝΑΛ και θα τερματίσει οριστικά τις φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ για εξουσία.
Διαφορετικά το τίμημα θα το πληρώσει πολύ ακριβά το ΚΙΝΑΛ, αν αρνηθεί τη συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση συνεργασίας, που θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά κι αν δεχτεί τη συνεργασία, που θα το εξασθενήσει ποσοτικά και θα αιμαρραγήσει στελεχικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβη με στελέχη των ΑΝΕΛ (Κουντουρά,, Κουίκ, Παπαχριστόπουλος, Ζουράρις κ.ά.) και με πλείστα στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ.
Αν σε πρώτη φάση εξουδετερωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, στη δεύτερη φάση το ΚΙΝΑΛ άνετα θα μπει σε τροχιά εξουσίας ως αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια ως σίγουρη, σχεδόν, διάδοχη κατάσταση κατάκτησης της εξουσίας. Για να συμβεί αυτό, οφείλουν οι ψηφοφόροι του χώρου να είναι πλατιά ενημερωμένοι και υποψιασμένοι. Δυο συνεχόμενες ήττες του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγουν ευρέως το δρόμο, που οδηγεί στην εξουσία τη νέα ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας μας, το νέο ΠΑΣΟΚ.
Ως προς τα πολιτικά στελέχη, πέρα από την ηγεσία, άποψη έχουμε κι εμείς, οι πολίτες. Ένας νέος χώρος και μια νέα ηγεσία δεν μπορεί να συγκροτηθεί με παλιά υλικά. Όπως έγινε το 1974-77 με το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο, περίπου, επιβάλλεται να γίνει και τώρα. Στελέχη υπάρχουν και θα αναδειχτούν και μάλιστα θα προσέλθουν ευρύτερα και αξιολογότερα μόνον αν ο χώρος ξεκαθαρίσει από εκείνους που έρχονται από ένα ένοχο παρελθόν, από όσους εκβιάζουν για συμμαχίες φθοράς και βολέματος, από εκείνους που πολέμησαν ανοιχτά το χώρο και συμφεροντολογικά μόνο για ατομική πολιτική επιβίωση παρέμειναν. Στο νέο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να έχουν θέση οι Κ . Σκανδαλίδης, Σ. Μαλέλης, Γ. Κουτσούκος, Γ. Παπανδρέου, Β. Κεγκέρογλου, Μ. Καρχιμάκης, Χ. Καστανίδης, Σπ. Βούγιας, Γ. Καμίνης, Π. Κουκουλόπουλος, Γ. Πεταλωτής, Πρωτόπαππας, Ρέππας, Κοντονής, Διαμαντόπουλος, ακόμη, τέκνα Γρηγοράκου και Πετσάλνικου για πολλούς και σοβαρούς λόγους τοξικότητας για τον καθένα, που η παρουσία τους θα λειτουργήσει αποσυσπειρωτικά στην κοινωνία. Όταν ουδαμού αναφέρονται ως συμμετέχοντες, εκόντες – άκοντες, οι Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Αλ. Παπαδόπουλος, Φλωρίδης, Χρυσοχοΐδης, Μανιάτης κ.α., τότε ο χώρος όχι μόνο δεν χρειάζεται τους προαναφερομένους, αλλά και θα αναζωογονηθεί ενθουσιωδώς με την απουσία τους.
Μεγάλο ποσοστό πολιτών σκέφτεται έτσι και αυτό εκφράζει ο συντάκτης αυτών των πολιτικών απόψεων. Πολιτικές απόψεις δεν έχουν μόνο τα άτομα της ηγεσίας και οι πολιτευτές ενός χώρου, έχουν, κυρίως, και οι πολίτες, που αποτελούν τη δεξαμενή άντλησης εξουσίας και τους οποίους οφείλουν να ακροώνται οι αρμόδιοι της ηγετικής ομάδας ενός πολιτικού χώρου.
*Μιχ. Μπότσαρης
Φιλόλογος, Πολιτικός Αναλυτής
