Του π. Ηλία Μάκου
Ξαναήρθε έντονα και με τρόπο αιματηρό στην επικαιρότητα η συζήτηση για το Ισλάμ και τους ακραίους Ισλαμιστές.
… “Όταν χύνεται το αίμα των απίστων από τους Μουσουλμάνους, οι τελευταίοι πηγαίνουν κατευθείαν στον παράδεισο. Και φυσικά για να πηγαίνουν όλο και περισσότεροι Μουσουλμάνοι στον παράδεισο, χρειάζεται να χύνεται συνεχώς αίμα “απίστων”… Οι απόψεις αυτές δεν εγκαταλείφθηκαν, αντίθετα ισχύουν και ωθούν στην προσπάθεια ανεύρεσης εισόδου στον παράδεισο…”.
Αυτά τα συγκλονιστικά και συνάμα αποκαλυπτικά έγραψε, μεταξύ άλλων, ο Ιρανός dr. Arsham Momeni στο βιβλίο του “Ισλάμ-Ιστορία, Επεκτατισμός και Βία”, θέλοντας να προσδιορίσει τα χαρακτηριστικά του ακραίου Ισλάμ.
Ο όρος Ισλάμ συμπυκνώνει και προσδιορίζει εννοιολογικά τη βασική θρησκευτική και πολιτική εμπειρία των Μουσουλμάνων, που είναι “υποταγή” προς το θέλημα του Θεού.
Με την πρόσμιξη διάφορων πολιτικών κινήτρων (το Ισλάμ δεν είναι απλά θρησκεία, αλλά ένα ολόκληρο νομικό σύστημα), τα οποία κατά την αντίληψή τους δεν βρίσκονται σε αντίθεση με τα θρησκευτικά πιστεύω τους, οι Ισλαμιστές επιδίδονται σε έντονη προσπάθεια για την ευρύτερη διάδοση του κηρύγματος του Μωάμεθ.
Η κατάσταση, όμως, ξεφεύγει και δημιουργεί πολύ φόβο και πολλούς κινδύνους και μεγάλη απειλή για την κοινωνική συνοχή, όταν αυτή η “υποταγή” επιχειρείται να επιβληθεί με “ιερό” πόλεμο κατά των “απίστων”.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το Ισλάμ, με το οποίο η Ορθοδοξία οφείλει να είναι σε διάλογο, με σκοπό την καταξίωση και την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, καθώς πλέον και στην Ελλάδα συμβιώνουμε με τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και ως χώρα βρισκόμαστε γεωγραφικά κοντά του.
Παρά τις βαθιές θεολογικές διαφορές Χριστιανισμού και Ισλαμισμού και τη διαφορετική κουλτούρα και τις δραματικές συγκρούσεις του παρελθόντος, είναι αμοιβαίο χρέος, μεστό προσδοκίας, να βρεθεί κοινός τόπος αλληλοκατανόησης και πολιτιστικής και θρησκευτικής.
Ωστόσο το “αγκάθι” είναι οι φανατικοί ισλαμιστές, που εναντιώνονται ουσιαστικά στη συνύπαρξη και στην καταλλαγή.
Το ακραίο Ισλάμ, που η φιλοπόλεμη διάθεσή του δεν είναι τωρινή επιλογή, άλλα έχει παραδοσιακή προέλευση, για να επιβληθεί χρησιμοποιεί βία, βαρβαρότητα, προκαλεί εχθροπραξίες και δολοφονίες στ’ όνομα του Θεού.
Οι ακραίοι Ισλαμιστές αυξάνουν και δυναμώνουν όχι μόνο στις πατροπαράδοτες αραβικές χώρες και στη Μέση Ανατολή, όσο και στην Κεντρική και Νότια Ασία, αλλά και στα νέα σημεία εξάπλωσής τους, όπως είναι η Ευρώπη και η Αφρική.
Παρατηρείται σήμερα αριθμητική άνοδος του μουσουλμανικού πληθυσμού της γης. Κατά μετριοπαθείς υπολογισμούς οι Μουσουλμάνοι αποτελούν το 24% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Επικαλούμενοι οι φανατικοί Ισλαμιστές τη γνώση και την αυστηρή τήρηση των νόμων της Σαρίας δεν αποθαρρύνονται, παρότι οι συνθήκες ζωής αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να χρησιμοποιούν με μανία σκοταδιστικές μεθόδους, όπως η καταπίεση και υποβάθμιση των γυναικών (επιτρέπεται η σύναψη γάμων μικρής διάρκειας, μιας ώρας, ημέρας, εβδομάδας), η καταδίωξη των μειονοτήτων και των αλλοθρήσκων, η καταστροφή μνημείων άλλων πολιτισμών, η έλλειψη ελευθερίας έκφρασης κ.λπ.
Παρερμηνεύουν οι φανατισμένοι βάναυσα την κορανική ρήση ότι η γυναίκα πρέπει να είναι υπό τον άνδρα και, πέρα από την ενδυμασία (όπου οι γυναίκες έχουν σκεπασμένο το κεφάλι τους με τη μαντήλα και το πρόσωπό τους με το μαύρο πέπλο “τσαντόρ”), την κακοποιούν, την εξευτελίζουν, την κρατούν αγράμματη και στο περιθώριο, δεν της επιτρέπουν να εργαστεί, της απαγορεύουν τη διασκέδαση, την ακρωτηριάζουν (ο ακρωτηριασμός καλείται γενικά, κατ’ ευφημισμό, “γυναικεία περιτομή”), της επιβάλλουν τη ζώνη αγνότητας και γενικά της συμπεριφέρονται αποτρόπαια και καταπιεστικά.
Εξάλλου το ακραίο Ισλάμ είναι έντονα εχθρικό προς τη Δύση και δείχνει αδιάλλακτη στάση, σε αντίθεση με τους Δυτικούς, που δεν το προκαλούν και συνήθως είναι αμυντικοί, απολογητικοί, συμβιβαστικοί και συγκαταβατικοί, κάτι που εξηγεί τον… πυρετό διείσδυσής του στα δυτικά κράτη.
Παράλληλα η Δύση ενδιαφέρεται και για το κέρδος, μέσω της συνεχούς εξαγωγής οπλικών συστημάτων, κάθε φορά, που παρατηρούνται μεταβολές στις μουσουλμανικές χώρες γύρω από την Κασπία, αλλά και τον Περσικό Κόλπο, στο Ουζμπεκιστάν, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένων και των εσωτερικών διαμαχών των μουσουλμάνων.
Και αυτό είναι μια παράμετρος, που πρέπει να επαναξιολογηθεί από τη δυτική πλευρά, γιατί τα όπλα μπορούν εύκολα να στραφούν και εναντίον της!
Οι φανατικοί Ισλαμιστές, που βασίζονται στην επιδίωξη της κυριαρχίας, της ισχύος και της δύναμης, και δεν φροντίζουν, όπου κυριαρχούν να βελτιώσουν την οικονομική και κοινωνική κατάσταση του λαού, αλλά εφαρμόζουν υπερβαλλόντως τα πειθαρχικά στοιχεία του ισλαμικού συστήματος, με τη σκληρή και οπισθοδρομική τακτική τους απομακρύνουν κάθε δυνατότητα προόδου και δημιουργούν σύγχυση, μίσος, προκατάληψη και διαχωρισμό.
Προτείνουν καθαρά και απερίφραστα τη δημιουργία μιας ενωμἐνης Ισλαμικής Κοινότητας και αυτή η πρόταση συνοψίζεται στο σύνθημα: “Ούτε Ανατολή, ούτε Δύση. Το Ισλάμ είναι η μόνη λύση”.
Εκείνο, που χρειάζεται, στο σύγχρονο κόσμο, που βρίσκεται σε συνεχή αλληλεξάρτηση, δεν είναι ο φονταμενταλισμός και η απόρριψη, αλλά δημιουργική ενέργεια και έμπνευση για το μέλλον.
Πηγή: Εφημερίδα “POLITICAL”
