Ανεβαίνω νοητά, ψηλά στις άγριες και όμορφες κορυφές του Σουλίου, της Μάνης και των Σφακιών, γεμίζει καθάριο οξυγόνο κάθε μου κύτταρο και κατεβαίνει μετά ο λογισμός μου στο λεύτερο πάφλασμα του κύματος της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών και γεμίζω τα πνευμόνια λεύτερο αέρα, από εκείνον που γέμιζε τα πανιά της πατρίδας στο μεγάλο της Ελλάδας ταξίδι από την αρχαιότητα. Και ύστερα στον Μοριά, στην Τριπολιτσά βλέπω να γυαλίζει το σπαθί του Κολοκοτρώνη προτού ο ήχος του ατσαλιού βουλιάξει σε εχθρικές σάρκες και όταν ακούω την τραχιά φωνή του:
«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», φεύγω ήσυχος. Σε καλά χέρια η επανάσταση για λευτεριά σκέφτομαι!
Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου
Περνάω το «αυλάκι» και ακούω στο Μεσολόγγι τις μπάλες των κανονιών, βλέπω την φωτιά του Καψάλη και ακούω τους θρήνους της εξόδου, βέβαιος ότι μετά την θυσία, σε λεύτερο Μεσολόγγι θα γυρίσει ο νους και η καρδιά μου. Και εκεί, ανάμεσα Ήπειρο και Βάλτο, Ξηρόμερο να βρίζει ο Γιος της Καλογριάς πολεμώντας τους εχθρούς και να τους κομματιάζει. Πιο ανατολικά ακούω τον Μακρυγιάννη: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί…».
Επιστρέφει η σκέψη μου στα δικά μου, στα Θεσπρωτικά βουνά, στο Σούλι, στο Κούγκι και την Κιάφα κι ακούω την Σουλιώτικη ιαχή: «Ω ντέρα, ω μπούρα, μπιτάα… τρίμαααα…!» (Ω θηρία, ω άντρες, απάνω τους… παλικάριααα…!). Κι έρχεται στα αυτιά μου η ιαχή σαν σφύριγμα του ανέμου, ως Ερινύες οι τιμωροί να τρέπουν σε φυγή τα ασκέρια του κάθε σατράπη, σαν κεραυνοί οι ομοβροντίες των ηρώων, από το ύψωμα ανατολικά, στο «Μπρέγκου Βετετίμε» (Λόφος της Αστραπής), Και έρχονται στον νου μου, όλες οι μεγάλες νίκες και όλες οι θυσίες του γένους, για την λευτεριά…
Η φλόγα για την λευτεριά και την αυτοδιάθεση, δεν έσβησε ποτέ, από εκείνο το «Κύκνειο άσμα» της αποφράδας μέρας του 1453 που έπεσε και το τελευταίο οχυρό στην Πόλη, μιας μεγάλης εποχής, με τα καλά και τα δεινά για τον ελληνισμό…
Υπήρχαν πολλές και αλυσιδωτές τοπικές εξεγέρσεις, καθ’ όλα τα χρόνια της σκλαβιάς στον Οθωμανισμό. Δεν ευδόκησε όμως καμιά επανάσταση να μεγαλώσει, πνιγμένες όλες, στις θυσίες και στο αίμα, έδιναν την σκυτάλη στην επόμενη, ώσπου φτάσαμε στις αρχές του 1821, για να ξεκινήσει η τελευταία και μεγαλύτερη επανάσταση, αυτή της απελευθέρωσης!
Η πρώτη επανάσταση έγινε το 1457 στην Μάνη. Έγιναν συνολικά 123 επαναστάσεις πριν από την επιτυχημένη του 1821. Στην τελευταία υπήρχε καλύτερη οργάνωση και πλαισιώθηκε από την «Φιλική Εταιρεία».
Ο Ρήγας Βελεστινλής εμψυχωτής μεγάλος, οργάνωσε ο πρίγκιπας Υψηλάντης και ξεκίνησε τις μάχες από την Μολδαβία και οι Έλληνες μέσα και έξω από την Ελλάδα όρκιζαν στην μυστική οργάνωση άξιους κλέφτες και αρματολούς, λαό έμπιστο και παλικάρια με ισχυρή θέληση για λεύτερη ζωή, έτοιμους και ψυχωμένους πολεμιστές.
Δεν έλειψαν και οι φιλέλληνες, άνθρωποι απλοί, επιστήμονες, διανοούμενοι, στρατιωτικοί, έφτασαν από όλα τα μέρη του γνωστού τότε κόσμου για να συμπαρασταθούν ο καθένας με τον τρόπο του στην υπέρτατο αγώνα για το αυτονόητο, τον μεγάλο και ιερό της πατρίδας σκοπό, την ελευθερία.
Η Ιστορία της ελληνικής επανάστασης του 1821, γράφτηκε με κονδυλοφόρο την Δόξα και για μελάνι το αίμα των επαναστατημένων Ελλήνων αλλά ακόμη και φιλελλήνων!
Η μικρή τότε Ελλάδα που μόλις είχε ελευθερώσει Μοριά και Ρούμελη έστειλε με τον Αδαμάντιο Κοραή επιστολές που ζητούσε αναγνώριση ελληνικού κράτους. Η Αϊτή μια φτωχή, μικρή χώρα, ήταν η πρώτη που ανταποκρίθηκε με τον πρόεδρό της Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ. Η απαντητική επιστολή του προέδρου της είχε ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822 και με θερμά λόγια αναγνώριζε το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση. Ήταν η μόνη χώρα που έστειλε απαντητική επιστολή τότε στον Αδαμάντιο Κοραή. Μετά από αυτό έστειλε στους Έλληνες συμβολικά, βοήθεια και 45 τόνους καφέ προς πώληση για τις ανάγκες του αγώνα και δύναμη 100 εθελοντών πολεμιστών, οι οποίοι όμως πέθαναν κατά το ταξίδι.
Ο πρώτος κυβερνήτης μας και καλύτερος όλων, ο μοναδικός εθνάρχης Ιωάννης Καποδίστριας, εκλέχτηκε κυβερνήτης της Ελλάδας από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας την Άνοιξη 1827 και στις αρχές του 1828 ήρθε στο Ναύπλιο και το πέρας της επανάστασης το 1829. Έμελλε να δολοφονηθεί από ελληνικά χέρια το 1831. Πέρασαν 82 χρόνια ακόμη ως να απελευθερωθεί το 1913 η υπόλοιπη σημερινή πατρίδα.
Ας σταθούμε μπροστά στους ήρωες νεκρούς μας, όχι ως μοιρολογήτρες αλλά ως υμνωδοί των θυσιών της επανάστασης του 1821.
Μας άφησαν παρακαταθήκη τους την ιστορία, δώρο μέγιστο την ελευθερία.
Έχοντας τον νου μου στην ιστορία, ατενίζω το μέλλον βλέποντας εμπρός όλα τα δύσβατα μονοπάτια και τις αντιξοότητες που ενωμένοι πρέπει να αντιμετωπίζουμε.
Ας αποκομίσουμε από την γνώση της ιστορίας, διδάγματα και σεβασμό στους προγόνους μας, για να θωρακίσουμε καλύτερα την πατρίδα. Για να μη χρειάζεται να καταφεύγουμε στην ενορατική γραφή του μεγάλου μας ποιητή και λογοτέχνη, νομπελίστα Οδ. Ελύτη:
«…Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις…»
Βρήκαμε – κληρονομήσαμε, μια λεύτερη πατρίδα (όχι «χώρα»), καθήκον μας είναι όχι μόνο να την παραδώσουμε ελεύθερη στις γενιές που έρχονται, αλλά καλύτερη, με πιο πλούσια παιδεία, με αξίες. Να μην την κληροδοτήσουμε πάμπτωχη σε όλα, να μην αφήσουμε ντροπιασμένους κομπάρσους να πρωταγωνιστούν στην εκποίηση της ποτισμένης με θυσίες γης μας και τον πλούτο της.
Οι νέοι μας, αξίζουν να περπατούν με το κεφάλι ψηλά στον στίβο της ζωής και όχι χαμερπείς για τις τραγικότητες όποιων εμπορεύονται τις ελπίδες τους. Να τους αφήσουμε μια έντιμη σκυτάλη, ώστε να μην μας εκδικηθεί η Ελληνική Ιστορία του αιώνα που διανύουμε, αθροίζοντας ένα θλιβερό ως ντροπιαστικό βιβλίο στους αμέτρητους τόμους της!
