Του π. Ηλία Μάκου
Κατά καιρούς από τη μια βεβηλώνεται η πίστη, δημόσια, με διάφορα προ-σχήματα και από την άλλη στ’ όνομα του ευσεβισμού υπερβαίνονται τα όρια και εξαπολύονται πράξεις ανάρμοστες στην ιδιότητα του πιστού.
Και τα δύο δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο και την ουσία της πίστης, αλλά μάλλον την αλλοιώνουν και την διαστρέφουν.
Για όσους αρνούνται την πίστη ισχύει το ότι προσωπικά ο καθένας έχει τοι δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά η προσωπική του πεποίθηση δεν μπορεί να αφορά όλους, ούτε να επιβάλλεται, ούτε να απαξιώνει.
Και από την άλλη, ενώ οι πιστοί έχουμε το δικαίωμα και οφείλουμε, σαφώς, να διαφωνούμε με όσους θεωρούμε ότι προσβάλλουν ποικιλοτρόπως τα πιστεύω μας και να καταθέτουμε τη διαφωνία μας και την κόσμια αντίδρασή μας και διαμαρτυρία μας, δεν μπορούμε, όμως, να φτάνουμε, είτε λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, είτε λόγω προσωπικής αγανάκτησης, είτε για άλλους λόγους, σε ακρότητες, διότι οι ακρότητες, δεν αντιμετωπίζονται με ακρότητες και στο τέλος χάνεται το δίκαιο.
Αυτή είναι και η βασική διαφορά της Ορθοδοξίας από τα άλλα δόγματα. Υπεράσπιση της πίστης δεν είναι να τα «σπας», είναι να αγαπάς, χωρίς, ταυτόχρονα, να συμβιβάζεσαι.
Ναι μεν οφείλουμε οι Χριστιανοί να ομολογούμε την πίστη μας, που οικοδομεί τον κώδικα της συνείδησής μας και τη στάση ζωής μας, να την υπερασπιζόμαστε με κάθε ευπρεπή τρόπο και να αρνούμαστε και να καταδικάζουμε απερίφραστα ό,τι επιχειρεί να τη μειώσει ή να τη γελοιοποιήσει με οποιαδήποτε κάλυψη, χωρίς, όμως, να παραβιάζουμε τον πυρήνα της ίδιας της πίστης.
Πάντως όταν υποτιμάται η πίστη είτε “καλλιτεχνική αδεία” είτε με άλλους τρόπους, όπως και να εκφράζεται αυτή η υποτίμηση, φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει ζήτημα, που έχει να κάνει με το σκοτείνιασμα της σκυθρωπής κοινωνίας μας, που κινείται και ζει χωρίς φως. Δεν είναι απλώς μεμονωμένες αντιλήψεις. Είναι η αποκάλυψη θλιμμένων καρδιών, που βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο, και δεν βλέπουν τον Χριστό, που περιμένει.
Απλώνει τα χέρια Του και ανοίγει την αγκαλιά του προς όλους μας, που τον έχουμε ανάγκη όσο ποτέ. Για να αποφύγουμε τις ανεξέλεγκτες ενέργειες, που μπορεί να γίνουν επικίνδυνο δηλητήριο. Για να αποφύγουμε το χαμηλό ήθος. Για να αποφύγουμε την υποχώρηση του εσωτερικού αισθητηρίου. Για να αποφύγουμε την υποβάθμιση των πνευματικών αξιών. Για να αποφύγουμε τους παραλογισμούς. Για να αποφύγουμε το βύθισμα της ανθρώπινης στάθμης.
Ψάχνουμε υπεραναπτυγμένα μυαλά και βρίσκουμε υποαναπτυγμένες καρδιές. Θεωρούμαστε πολιτισμένοι, αλλά οι εκδηλώσεις μας είναι απολίτιστες.
Οι παραποιήσεις της πίστης, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε: Πού πάμε; Τι μέλλον οικοδομούμε; Σε ποια ελπίδα στηριζόμαστε; Τι τρόπο ζωής διαμορφώνουμε;
Οι άνθρωποι γίναμε, δυστυχώς, μόνο σώμα, μόνο στομάχι, μόνο ένστικτα, μόνο τσέπη και υποφέρουν οι ψυχικοί μας πνεύμονες από έλλειψη οξυγόνου. Απουσιάζει η αλήθεια από τη ζωή μας, με αποτέλεσμα τραγικό και θλιβερό την παραμόρφωση της πραγματικότητάς μας.
Ωστόσο ό,τι είδους «επίθεση» και «προσβολή» και να κάνουμε στην πίστη, εκείνη, μέσω των διαχρονικών αξιών και αρχών, που εκφράζει, είναι το μοναδικό φάρμακο του δράματος, που ζούμε. Και είναι ανάγκη αυτή την αλήθεια να την κατανοήσουμε, επιτέλους.
Πηγή: Εφημερίδα Political, 13-3-2025
