Γράφει ο Παύλος Τζοβάρας

«Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα» ¹       [Κ. Παλαμάς]

Είναι κοινή παραδοχή ότι ο δημόσιος βίος του τόπου, όχι μόνο δεν αποπνέει υγεία, αλλά ανυπόφορα αδρανής και εγκλωβισμένος σε ελώδη περιβάλλοντα διολισθαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς και παράγει θεσμικά αδιέξοδα. Ως κύρια αιτία αυτής της κακοδαιμονίας ενοχοποιούνται -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- η αθλιότητα της πολιτικής και η εξαχρείωση των πολιτικών.

Όταν η πολιτική πολιορκείται από δημοκόπους και τυχάρπαστους λαϊκιστές, καταντάει λάφυρο στα χέρια των επιτηδείων που δεν υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αλλά «σιτίζουν» το υπερτροφικό τους Εγώ. Και όταν συντρέξει η επιβαρυντική και απευκταία περίπτωση να λυμαίνονται τον τόπο ιδιοτελείς και φαύλοι, καιροσκόποι, κενόδοξοι, αδίστακτοι εξουσιομανείς, τότε καταλήγει σε αθλιότητα που αποσαθρώνει κάθε έννοια αξιοκρατίας, ισότητας και δικαιοσύνης, μολύνει και παραλύει κάθε παραγωγική ικμάδα.

Παλαιότερα κοσμούσαν την Βουλή προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους, έξοχοι πνευματικοί άνθρωποι: Κων/νος Τσάτσος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Καρτάλης, Ηλίας Ηλιού (ο αποκαλούμενος και Νέστωρ του κοινοβουλίου), Γεώργιος Παπανδρέου κ.α. που καθήλωναν το Σώμα, έτερπαν τους ακροατές με τη ρητορική τους δεινότητα και τις καλλιεπείς αγορεύσεις τους.

Αλλά και αργότερα υπήρξαν φωτεινές εξαιρέσεις και ιδιαίτερα ο Κων. Καραμανλής, πολιτικός με πυγμή και φρόνηση που επέτυχε να εντάξει την Ελλάδα στην Ε..Ε. και μάλιστα πριν από πληθυσμιακά πιο υπολογίσιμες Χώρες (Ισπανία) και με αξιολογότερο δείκτη οικονομικής ευρωστίας, όπως επίσης και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ταυτίστηκε με το όραμα της «αλλαγής» και έφερε επαναστατικές μεταρρυθμίσεις με αποκορύφωμα την ίδρυση του εθνικού συστήματος υγείας (ΕΣΥ) που βελτίωσαν την καθημερινότητα του πολίτη και συνέβαλαν στην προκοπή του τόπου.

Τώρα, σε μια Βουλή κατά πλειοψηφία ανεπρόκοπων αγορητών, οι περισσότεροι διαβάζουν!!! τα κείμενα που λογογράφοι φιλοτέχνησαν για τις ανάγκες του ρόλου τους, δείγμα ένδειας, ευτέλειας, παρακμής και απαξίωσης.

Θαυμάστε ποιος σχετικά πρόσφατα και με ποια επιστημονική κατάρτιση κυβέρνησε τη χώρα… Γράφτηκε σε Πανεπιστήμιο των Βαλκανίων και μετεγράφη από την Βουλγαρία στο Μετσόβιο με μόνο επιστημονικό τίτλο τις καταλήψεις και τις απεργίες. Ανυπόφορα τοξικός, εκμεταλλεύτηκε τρέχουσες συγκυρίες ως επικεφαλής του κινήματος «δεν πληρώνω» στα διόδια και δεν δίστασε να ανεβεί σε καρότσα αγροτικού αυτοκινήτου στα μπλόκα τις αγροτιάς για να διαλαλήσει την αδιαπραγμάτευτη επαναστατικότητά του. Παράλληλα με ετερόκλητες συνεργασίες ακόμα και ακροδεξιάς υφής, δοξάστηκε ως μίμος του Ανδρέα Παπανδρέου και χρίστηκε πρωθυπουργός, χωρίς καν την γνώση μιας ξένης γλώσσας. Και ενθυμίστε την αμηχανία στην αυλή του τότε πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον όταν προσπαθούσε με «σπαστά» αγγλικά ν’ αντιληφθεί τη σημασία της φράσης «Νord Greece». Και όταν μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, απόλυτα χρεωκοπημένος, ο… άχαστος όπως γεμάτος οίηση διατείνετο, [κατέφυγε στη μητρόπολη του κομουνισμού-διαγράφονται πέντε λέξεις-] πήρε των ομματιών του και έγινε «Καλιφορνέζος», καθόλου δεν δυσανασχέτησε από το… οχληρό καπιταλιστικό περιβάλλον που συνάντησε και μάλιστα αναζήτησε διαδοχή εξ Εσπερίας, αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως, ανατινάζοντας συθέμελα την άμοιρη αριστερά, που κλαίει ως άλλη Ραχήλ τα τέκνα της από τα Σόδομα και Γόμορα που λαμβάνουν χώρα στον Σύριζα Π.Σ.

Σε ευθεία αναλογία καμαρώστε τα έργα και τις ημέρες των Ελλήνων Ευρωβουλευτών. Με τα λαμπρά τους κατορθώματα διαφθοράς, ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, με καταγγελία ακόμα και για βιασμό!.. απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων και αποδόμησαν τον ρόλο τους. Και βέβαια δεν υπερασπίστηκαν με σθένος θεμιτές διεκδικήσεις, ήτοι να σταματήσει η αθρόα και ανεξέλεγκτη μεταφορά μεταναστών και να αναλάβει η Ε.Ε. την ευθύνη για τη φύλαξη των συνόρων της πατρίδας μας, ώστε να προστατεύονται αποτελεσματικά οι αποκλεισμένοι της εμπόλεμης ζώνης (ιδίως γυναίκες και μικρά παιδιά), ούτε επεδίωξαν την προσέλκυση κονδυλίων για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας και των δομών υγείας, μέσα στη γιγαντωμένη αγορά της ευρωπαϊκής κοινότητας.

Αντικρίζοντας το υπάρχον πολιτικό σκηνικό της χώρας και την πολιτική κατάσταση που επικρατεί, μπορεί να εκπηγάσει αισιοδοξία από το αξιοθρήνητο αυτό συνονθύλευμα;..

Αλλά ας ιχνηλατήσουμε τον ορίζοντα της δημόσιας σφαίρας σε όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις, τα γενικόλογα και επί μέρους συμπαρομαρτούντα, που όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά «βλάπτουν εξ ίσου την Συρία».

1. I. Η άλωση της δικαιοσύνης

Είναι κοινός τόπος ότι η κακοδαιμονία της δικαιοσύνης εκκινεί από τη θεσμική της υποβάθμιση και συνακόλουθα την άλωση και μεταλλαγή της σε θεραπαινίδα της εκτελεστικής εξουσίας. Ασθμαίνει και υπολειτουργεί περιοριζόμενη σε μη δραστικά και απαιτητικά πεδία, στον μικρόκοσμο που την έχουν περιτοιχίσει.

Άθλιοι πολιτικοί υπήρχαν και θα εξακολουθούν να «ευδοκιμούν» σε όλους τους κομματικούς συνασπισμούς. Μια σχετικά πρόσφατη (ν)τροπολογία είναι εξόχως αποκαλυπτική. Το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματική την περικοπή των συντάξεων των δικαστών (!..) την ώρα που συνθλίβησαν οι συντάξεις  όλων των λοιπών μη προνομιούχων ελλήνων. Ο κονιορτός που ξεσηκώθηκε από την ωμή και τραγελαφική νομοθέτηση επέβαλε στην κυβερνώσα παράταξη να παρέμβει. Και καταγέλαστοι υπουργοί της διαβεβαίωναν ότι μόνον οι τρεις δικαστές που είχαν προσφύγει είναι οι δήθεν ευνοημένοι του μέτρου. Παράλληλα διατυμπάνιζαν ότι θα ληφθεί άμεσα νομοθετική μέριμνα για να μη διασαλευτεί η δημοσιονομική σταθερότητα που θα προκαλούσε ισχυρές αναταράξεις στο κλυδωνιζόμενο ασφαλιστικό σύστημα. Ο εμπαιγμός στο κόκκινο αλλά και η συνταγή δοκιμασμένη. Αρχικά η κυβέρνηση σπεύδει να καθησυχάσει, στη συνέχεια διαβεβαιώνει και στο τέλος αναζητά πρόσφορο χρόνο για να ενδώσει, «σεβόμενη» τους ορισμούς της δικαιοσύνης και τις επιταγές του κράτους δικαίου… Αμέσως μετά οι συνήθεις «ενεδρεύοντες» (υπουργοί, βουλευτές και λοιποί παρατρεχάμενοι) ως δια μαγείας ζητούν να επεκταθεί και σ’ αυτούς το «ευεργέτημα» καθώς και οι ιατροί-καθηγητές του ΕΣΥ, ως τρίτος πόλος των νομέων της εύφορης κοιλάδας με την επίκληση προκλητικής «νομολογίας» με την οποία έχουν θωρακιστεί και διέπει την αναντίρρητα αρρωστημένη νοοτροπία όσων στην επιταγή του άρθρου 4 του Συντάγματος περί ισότητας των Ελλήνων ενώπιον του νόμου θεωρούν εαυτούς περισσότερο ίσους – ελίτ απολαύουσα προνομίων που παραπέμπει σε αποικιοκρατικές αντιλήψεις και καθεστώτα απαρτχάιντ.

Αντί ως τρίτη κατά το Σύνταγμα πολιτειακή εξουσία να έχει την ανεξαρτησία, την αυτονομία και τον απόλυτο  σεβασμό στην άσκηση της δικαιοδοτικής της λειτουργίας, λοιδορείται, εκφυλίζεται και δεν ανταποκρίνεται στους μύχιους πόθους του λαού για εμπέδωση κράτους δικαίου και επικράτηση της δικαιοσύνης.

Έτσι κανέναν δεν εξέπληξε η άκρως μειωτική και απαξιωτική τοποθέτηση της χώρας μας από την παγκόσμια τράπεζα στην 146^η θέση σχετικά με την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης και την έλλειψη επαρκών υποδομών και άλλων ψηφιακών παραγγελμάτων.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η δικηγορία, διάγουσα αφρόντιδες ημέρες με στρατιά ατάλαντων και πενόμενων δικηγόρων, ένας κλάδος έπαλξη της νομιμότητας, που έχει προσφέρει τόσα πολλά στη μεγάλη υπόθεση για δικαιοσύνη στον τόπο μας.

Κατά καιρούς εκπονήθηκαν από τους εκάστοτε Υπουργούς Δικαιοσύνης  πολυνομοσχέδια με διατυμπανιζόμενη φιλοδοξία την αποτελεσματικότερη και ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης και ανομολόγητο στόχο, να καταλείπει αποτύπωμα η άλλως μη ανιχνεύσιμος παρουσία τους. Έπρατταν όμως χωρίς περίσκεψη. Επρόκειτο για εκτεταμένες, βεβιασμένες, περιστασιακές και άστοχες παρεμβάσεις που ευτέλισαν το νομοθετικό πεδίο και επέτειναν την κακοδαιμονία και τη σύγχυση. Το μεν οσάκις ο αδιακόπως διογκούμενος όγκος ποινικών δικογραφιών αμιλλάτο τα… Πελασγικά τείχη, επιχειρείτο αντιεπιστημονική, αποσπασματική, κατάδηλα έκνομη και εξωθεσμική παρέμβαση ιδιότυπης αποσυμφόρησης με αθεμελίωτες αποποινικοποιήσεις, βραχύβιες παραγραφές και αποχρωματισμό κακουργηματικών δράσεων ².

Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και η αστόχαστη μεταρρυθμιστική φρενίτιδα που κατέλαβε τον νυν υπουργό δικαιοσύνης, ο οποίος αρκούμενος κυρίως στην προσωπική του εμπειρία, ως άλλος Δον Κιχώτης, από υπερχειλίζουσα επιστημοσύνη και αθεράπευτο εγωκεντρισμό, χωρίς ίχνος σοβαρής διαβούλευσης έσπειρε θύελλες και ενέπλεξε την δικαστηριακή πράξη σ’ ένα ατελείωτο «ράβε – ξήλωνε» με αποτέλεσμα η πομπωδώς εξαγγελθείσα νομοθετική του πρωτοβουλία να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πιθανόν να έλυνε και νομοτελειακά να φυλλορροήσει μαζί με τις όποιες ελπίδες είχαν καλλιεργηθεί.

Αλλά παρά τη δυσμενή συγκυρία, ο υπερασπιστικός λόγος θα αποτελεί το ύστατο καταφύγιο  παντός αδικημένου και το γλυκύτερο ακρόαμα που θα εξακολουθεί να δονεί και να θερμαίνει τις ψυχές των ανθρώπων, γιατί η φωνή του έρχεται από πολύ μακριά και προώρισται να μη σιγήσει ποτέ.

1. II. Δημόσια πανεπιστήμια και ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων

Την περίοδο που φοιτούσα στη Νομική Σχολή Αθηνών, οι Κύπριοι φοιτητές εισάγονταν στις δύο υφιστάμενες τότε νομικές σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, χωρίς εξετάσεις. Ήδη τα πράγματα αντεστράφησαν. Η Κύπρος έχει ιδρύσει ιδιωτικά Πανεπιστήμια στα οποία φοιτούν εκατοντάδες Έλληνες σπουδαστές, ιδιαίτερα στις σχολές αυξημένης ζήτησης νομικής και ιατρικής.

Παρ’ ημίν, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, εξορκίζεται και δαιμονοποιείται ως δήθεν ξεπούλημα  της παιδείας που κατά τους επικριτές σκοπό έχει να θησαυρίζουν τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Η απόλυτη υποκρισία. Απόδειξη; Οι σφοδροί πολέμιοι του άρθρ. 16 Σ στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια!.. [Πρώτη διδάξασα ήταν η επί σειρά ετών γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα που έστελνε το παιδί της στο αμερικανικό κολλέγιο Αθηνών, ακολούθησε ο άλλοτε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το βραβείο δικαιωματικά ανήκει στον Όθωνα Ηλιόπουλο, διδάκτορα στο φημισμένο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ που «συμμορφούμενος» με το γενικό πνεύμα των κατά συνθήκη αερολογιών που πρέπει να υπηρετήσει, δεν διστάζει να κατακεραυνώνει με μανία την ιδιωτική εκπαίδευση]. Πικρή και θλιβερή διαπίστωση ότι δεν μπορούμε να ομονοούμε ούτε για τα αυτονόητα.

Όπως ήταν φυσικό αναζωπυρώθηκαν μνήμες από την περίοδο που η νυν αντιπολίτευση ήταν στην εξουσία, τότε που δυστυχώς καθηγητές του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, άλλος εξόρκιζε με τον «μπαλντά» την αριστεία και άλλος αναδείχθηκε σε μέγα βαπτιστή που εν μια νυκτί μετονόμαζε τα ΤΕΙ σε ΑΕΙ!!! χωρίς να του απονεμηθεί για το λαμπρό του εγχείρημα μετάλλιο εξαίρετων πράξεων ή κάποια τιμητική διάκριση για την ευρηματικότητά του. Πώς φθάσαμε ως εδώ; Διήκει μια αδιάλειπτη γραμμή έκνομων, προκλητικών και χυδαίων συμπεριφορών, ακραίας καταρράκωσης θεσμών και κανονιστικού πλαισίου που αφού έμειναν αναπάντητες αποθράσυναν ακόμα περισσότερο τους θλιβερούς πρωταγωνιστές.

Άλλωστε δεν πρέπει να παροράται η προεκλογική δέσμευση της αριστεράς ότι σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε βαθμολογικό όριο εισαγωγής, τουτέστιν ακόμα και με σχεδόν λευκή κόλλα θα ονομάζονταν φοιτητές. Και ας παρασιωπείται αιδημόνως ότι αυτές οι άθλιες πρακτικές ενοχοποιούνται για τη θλιβερή εικόνα κραυγαλέων κενών και βασικών αδυναμιών της πλειονότητας των ανέτοιμων εισακτέων, καθόσον το υπηρετούμενο δόγμα της ήσσονος προσπάθειας ως αντίδοτο στη «ρετσινιά» της αριστείας είναι τίμημα βαρύ και άδικο σε βάρος της προκοπής και της γνώσης της μαθητικής και φοιτητικής μας νεολαίας.

Έτσι το άρθρ. 16 Σ σε πείσμα της αριστερής διανόησης λιθοβολείται αδιακρίτως. Και ανακύπτει ευλόγως το ερώτημα: Είναι τόσο επαρκής και αξιόπιστη η δημόσια παιδεία των ΑΕΙ που δικαιολογεί το ως άβατο ορθούμενο αδιαπέραστο τείχος; Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη.

Η κατάσταση των δημόσιων πανεπιστημίων συνηθίζεται ν’ αποκαλείται τριτοκοσμική, χαρακτηρισμός που ωχριά μπροστά στο απερίγραπτο χάλι και σε μια κατάντια που όμοια δεν υπάρχει. Σκηνές απείρου κάλλους όχι μεμονωμένες, αλλά χρόνιες, παγιωμένες και με συχνότητα επαναλαμβανόμενες συνιστούν το  αποκρουστικό και ιδιοπαθές αυτό «καθεστώς»: αναγραφή υβριστικών συνθημάτων σε όλους αδιακρίτως τους χώρους, απίστευτη ρυπαρότητα που δεν προσιδιάζει σε πανεπιστημιακά τεμένη, εναπόθεση σκουπιδιών πάνω σε γραφεία πρυτάνεων και καθηγητών, καταλήψεις πανεπιστημιακών τμημάτων, λειτουργία κυλικείου από δράκα αντιεξουσιαστών που ασκούν δικαίωμα «νομής» αυτορρυθμιζόμενων χώρων (!..), χτίσιμο εισόδων γραφείων καθηγητών και άλλα ηχηρά παρόμοια. Αλλά δεν ήρκησαν πάντα ταύτα. Δεν είχαμε φθάσει στον πάτο… Η ασχήμια, η αναίδεια, ο φθηνός και ανέξοδος εκφασισμός δεν είχαν πει την τελευταία λέξη. Ξημέρωνε η αποφράδα 29^η Οκτωβρίου 2020. Πανίσχυρες, προκλητικές, αυταρχικές και πολυδύναμες συλλογικότητες, παντελώς ανομιμοποίητες, συνέλαβαν όμηρο του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ καθηγητή Ανδρέα Μπαντουβή και ως άθυρμα στα χέρια τους, τον χλεύαζαν, τον ενέπαιζαν και επεδίωκαν την απόλυτη γελοιοποίησή του. Ήταν μια επονείδιστη μέρα για τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Οι αυτόχρημα αποτρόπαιες κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις (εγκληματική οργάνωση, αρπαγή, παράνομη κατακράτηση, διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας, φθορά ξένης ιδιοκτησίας) έκαναν να σημάνει το ρολόι του κόσμου μεσάνυχτα… Τέτοια κτηνωδία είχε να ξαναζήσει ο τόπος από την εποχή των «Κολλάδων», του  παλληκαρά συνδικαλιστή που ξεγύμνωσε συνάδελφό του επειδή θεωρήθηκε απεργοσπάστης… και ασυναίσθητα ανακαλούσε στη μνήμη μας τη φρικτή τραγωδία στο επί της οδού Ακαδημίας υποκατάστημα της Marfin, όταν αδίστακτοι φονιάδες έβαλαν φωτιά στην τράπεζα και στη συνέχεια εμπόδισαν (!!!) την πυροσβεστική να πλησιάσει και να επιχειρήσει με αποτέλεσμα δυστυχώς να απανθρακωθούν τρεις εργαζόμενες-υπάλληλοι του υποκαταστήματος. Ντροπή, ηχηρή και διαπεραστική, βάναυση προσβολή στο συλλογικό υποσυνείδητο των εντίμων ανθρώπων του λαού μας, όνειδος για τον πολιτισμό μας.

Η αήθης και «γκανγκστερική» από υποτιθέμενους ακαδημαϊκούς πολίτες διαπόμπευση δέσμιου καθηγητή που του κρέμασαν δίκην λαιμοδέτου αγοραίο σύνθημα και μάλιστα χωρίς την παραμικρή αντίδραση της έννομης τάξης (σύλληψη και παραπομπή με την αυτόφωρη διαδικασία), είναι εκφυλιστικό σύμπτωμα που επιμαρτυρεί το εν είδει λαβυρίνθου πλήρες αδιέξοδο μιας ανύπαρκτης, αδρανούς και ανίκανης να ανταποκριθεί στην αποστολή της Πολιτεία.

III. Δημοσιογράφοι – Μ.Μ.Ε.

Το άπιστο γένος των (αν-)έντιμων δημοσιογράφων.

«Οι δημοσιογράφοι δεκαετίες τώρα τιμητές των πάντων και στο απυρόβλητο οι ίδιοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ευπροσάρμοστοι και ανθεκτικοί και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι πάντα στην πρώτη γραμμή, στη μάχη για την ενημέρωση του πολίτη και στον αγώνα για το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας…» ³.

Η ευτέλεια του δημοσιογραφικού κόσμου αποτελεί καρκινικό σύνδρομο, σαν τις πληγές του Φαραώ που καταρρακώνει τη δημόσια εικόνα του τόπου. Πυορροούσα πληγή οι κομψευόμενοι εκπρόσωποί τους. Εξόχως χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός δημοσιογράφου του αποκαλούμενου και «βασιλιά» της πρωινής ζώνης που προφανώς έχοντας το αμετάθετο και την ισοβιότητα επισκόπου ιεράρχη, εξακολουθεί να ενημερώνει το δύσμοιρο κοινό και εγκαταβιοί για πάνω από πενήντα ή και εξήντα χρόνια στον ΑΝΤ1, κρατώντας σφιχτά μια καρέκλα που την φαντασιώνεται σαν το θρόνο του Ξέρξη…

Προσέτι με την δημιουργία πρωινάδικων και μεσημεριανών εκπομπών, με ευτελή σίριαλ και θρίλερ φρίκης, βίας, αίματος, ανατινάξεις κτιρίων, φλεγόμενα αυτοκίνητα και ό,τι άλλο επινοούν νοσηρά μυαλά, εγκλωβίζουν το αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό μετατρέποντας τον πολίτη σε αδρανή και εξουδετερωμένο τηλεθεατή.

Παράλληλα «υποπροϊόντα» του κλάδου και άλλοι διάττοντες αστέρες ανέδειξαν μια Ελλάδα που δεν μας αξίζει. Επικεφαλής, ο ασυμβίβαστος και λάβρος δημόσιος κατήγορος «προστάτης» των κατατρεγμένων του τόπου που βρέθηκε με αμύθητη περιουσία, με σπίτια σε Αμερική, Παρίσι και Κυανή Ακτή. Παρότι αποθανών δεν ξέρω σε τι δικαίωση μπορεί να ελπίζει… Συνεχιστής της ωραίας παράδοσης και κάποιος «Θέμος» που πιάστηκε με εκατομμύρια στο καπό του αυτοκινήτου του επιχειρώντας να τα βγάλει σε φορολογικό παράδεισο της Ελβετίας και άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, απόλυτα και εξ ίσου διεφθαρμένοι, στυγνοί εκβιαστές του κοινού ποινικού δικαίου.

Ως και η γείτων Τουρκία, την οποία έχουμε συνηθίσει να την υποτιμούμε και για λάθος λόγους, έχει βάλει τα πανεπιστήμια στην τηλεόραση. Τα πανεπιστήμιά της, όχι ρυπαρά και βανδαλισμένα αλλά κόσμια και ευπρεπισμένα, μεταδίδουν σε απευθείας σύνδεση από διάφορες σχολές διαλέξεις, ομιλίες, διαδικτυακά μαθήματα, εις τρόπον ώστε να εξοικειώνονται οι ενδιαφερόμενοι με την επιστήμη και να προάγεται το επίπεδο του λαού της.

Σε ό,τι μας αφορά, εξ όσων γνωρίζω, η μοναδική εξαίρεση που έχει καταγραφεί στη διακίνηση ιδεών, είναι η απευθείας διάλεξη από τον Κορυδαλλό του πολυϊσοβίτη κατ’ επανάληψη  εκτελεστή της 17 Νοέμβρη, στον οποίο μάλιστα η πρώτη φορά αριστερά χορήγησε και πενθήμερη άδεια και περπάτησε σε διάφορα μέρη στο κέντρο της Αθήνας, όπου είχε αφήσει «παρακαταθήκη» τα αιματοβαμμένα ίχνη του…

Λίγες οι αξιόλογες εκπομπές και αυτές μόνο από το κανάλι της βουλής και τα αντίστοιχα κρατικά, ενώ τα ιδιωτικά λεηλατούν τον τηλεοπτικό χρόνο και αμιλλώνται με έπαθλο την ακροαματικότητα. Δεν έφεραν βέβαια την άνοιξη. Η ποιότητα έχει μεταναστεύσει προ πολλού, μακριά σε άλλους πιο φιλόξενους τόπους. Δεν βρήκαν στέγη εκπομπές λόγου και τέχνης, γιατί όπως λέει και ο ποιητής: «Εδώ είναι αριά και αταίριαστα/ λεκιάσματα τα δένδρα/ κρασί είναι ο κόσμος άκρατο/ εδώ είναι η γύμνια αφέντρα» ⁴.

Στις άξιες μνείας θεάσεις ενδεικτικά θα περιλαμβάναμε αναφανδόν τις συνεντεύξεις της Άντζελας Τσιφτσή στο κανάλι της Βουλής, του Λάμπρου Λιάβα («Το αλάτι της γης» στην ΕΡΤ2), του Ανδρέα Ροδίτη («Η ζωή είναι στιγμές» ΕΡΤ2), του Χρίστου Βασιλόπουλου («Μηχανή του χρόνου» στο History Channel και στην ΕΡΤ3), του Μανώλη Πιμπλή («Βιβλιοδρόμιο») στο κανάλι της Βουλής και βέβαια ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος με κωμωδίες του Αλ. Σακελάριου και Γιώργου Τζαβέλλα με σπουδαίους ηθοποιούς (Λογοθετίδης, Αυλωνίτης, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος, Βέγγος, Κωνσταντάρας κ.α.) ταινίες με πηγαίο χιούμορ, σπιρτάδα και ανεπανάληπτες ερμηνείες.

Εξ ίσου σοβαρές είναι και άλλες παράμετροι που σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον δυσχεραίνουν την  κανονικότητα του δημοσίου βίου.

1. IV. Μνημόνια

Από το ηρωικό Καστελόριζο, μια από τις εσχατιές της Ελλάδος, με σκηνικό που δεν άρμοζε και τίποτα δεν πρόδιδε τα δεινά που θ’ ακολουθούσαν, στις 23 Απριλίου 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου με διάγγελμα ενημέρωνε τον ελληνικό λαό ότι ζήτησε την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, ήτοι την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το γνωστό ΔΝΤ. Δεν είχε ούτε την αγνότητα, ούτε το θάρρος του Χαρίλαου Τρικούπη, ν’ αναφωνήσει το «δυστυχώς επτωχεύσαμε»… Μαύρη μέρα για την πατρίδα μας. Σταύρωση χωρίς καμιά προσδοκία ανάστασης.

Η ΕΡΑσπορ μεταδίδει καθ’ όλο το 24ωρο αθλητικές ειδήσεις ανά μία ώρα με αλλεπάλληλα δημοσιογραφικά γκρουπ που εναλλάσσονται μεταξύ τους δίκην σκυταλοδρομίας, προσφέροντας ανούσιες πληροφορίες για ασήμαντα θέματα. Αλλά το πώς και γιατί φθάσαμε στα μνημόνια, τι έχει υπογραφεί εν αγνοία μας για τη χώρα και το λαό της, τι συνιστά η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας για 99 χρόνια, τι σημαίνει η οικονομική υποδούλωση της Ελλάδος και η λεηλασία του φυσικού της πλούτου, γι’ αυτά τα θέματα που αφορούν και επηρεάζουν το σύνολο του πληθυσμού και θα πλήξουν ακόμα και τις αγέννητες γενιές, όσους χωρίς να έφταιξαν υποθηκεύτηκε το μέλλον τους και λεηλατήθηκαν τα όνειρά τους, ποτέ και κανείς δεν σκέφτηκε να παράσχει την ελάχιστη πληροφόρηση» ⁵.

Εντούτοις ένα χρεωκοπημένο κράτος οικονομικά αλυσοδεμένο αναδεικνύεται ο καλύτερος πελάτης οπλικών συστημάτων!.. Υποβρύχια από Γερμανία, αεροσκάφη F-35 από τις ΗΠΑ, φρεγάτες από τη Γαλλία, όλοι οι φιλέλληνες εταίροι «συνεργούν» στον υπερδαπανηρό εξοπλισμό ενός καθημαγμένου κράτους…

1. V. Συνδικαλισμός

Ο υγιής συνδικαλισμός σε μια ευνομούμενη πολιτεία σηματοδοτεί κυρίως την κατάκτηση γνησίων εργασιακών δικαιωμάτων, χωρίς εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, σεβασμού του θεσμοθετημένου ωραρίου και ρήτρες προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων. Όταν όμως στο έργο του υποκαθίσταται από τους γνωστούς θορυβοποιούς «εργατοπατέρες» χάνει τον προσανατολισμό του. Έτσι, σαν αν μην έφθαναν τα τόσα δεινά που καταδυναστεύουν τον πολίτη, ήρθε να προστεθεί και η μετάλλαξη του συνδικαλισμού σε «κατάρα». Κατ’ ουσίαν πρόκειται για ασήμαντες δυναμικές μειοψηφίες και αφηνιασμένες μάζες, στα κελεύσματα των οποίων αξιώνεται πλήρης υποταγή. Οι περισσότεροι, παρότι κινούνται στις παρυφές της νομιμότητας εξαργυρώνουν την επίπλαστη και επιτηδευμένη επαναστατικότητά τους πλαισιώνοντας τα κομματικά ψηφοδέλτια.

Η ελληνική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με παγερή αδιαφορία, γιατί οι μνήμες είναι εναργείς και παραπέμπουν σ’ εκείνη τη  ζοφερά περίοδο, όταν συνάδελφοι τους, ακραιφνείς επαγγελματίες του χώρου, κατέβαζαν το διακόπτη και βύθιζαν στο σκοτάδι ολόκληρη τη χώρα…

1. VI. Κοινωνία

Οι ακραίες οικονομικές καθιζήσεις που έχει υποστεί το κοινωνικό σώμα σε όλο το φάσμα της διαστρωμάτωσής του, με το κύμα της ανεξέλεγκτης ακρίβειας να εξαερώνει το γλίσχρο εισόδημά του, αποσυντονίζει την ομαλή κοινωνική συμβίωση και αποδιοργανώνει τους συνεκτικούς αρμούς της, με συνέπεια να εμποτίζεται με οργή, τοξικότητα και ακατάλακτο μίσος.

Μια κοινωνία οικονομικά ευάλωτη, αφόρητα στενάζουσα, ασφυκτιούσα και αφυδατωμένη, είναι αναντίρρητα προάγγελος δεινών.

Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση εκείνου του ευρωβουλευτή που αγόρασε στο κέντρο της Αθήνας γραφεία και αφού τα επισκεύασε, τα νοίκιασε σε Μ.Κ.Ο., απτό δείγμα δαιμόνιου επιχειρηματικού πνεύματος. Άλλος ένας έλληνας «άξιος» της πατρίδας… Την ώρα που ο άτυχος αστυνομικός Αγαθάγγελλος Παπαδόπουλος, για να τα βγάλει πέρα έκανε δεύτερη δουλεία σ’ εργολάβο στον Πειραιά και βρήκε τραγικό θάνατο, όταν καταπλακώθηκε από μπάζα κατεδαφιζόμενου κτιρίου…

VII. Εκλογές (εθνικές, ευρωεκλογές, περιφερειακές, ΟΤΑ)

Οι εκλογές είναι θεμελιακό στοιχείο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αφού κατά το αρθρ. 1§3 Σ «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».

Όμως η ελληνική ιδιαιτερότητα υπερισχύει και κατά το στάδιο της εκλογικής διαδικασίας. Ο λόγος; Χρόνιο και εγγενές σύμπτωμα η πολιτική αστάθεια και είδος εν ανεπαρκεία ο πολιτικός πολιτισμός. Γι’ αυτό από γιορτή της δημοκρατίας έχει καταντήσει ένας συνεχής και ακανθώδης ανήφορος.

Δεν υπάρχει το βρετανικό προηγούμενο όπου εξακολουθούν να διαγωνίζονται δύο ιστορικά κόμματα («Τόρις» και «Γουίγκς») και να εναλλάσσονται στην εξουσία, αν και ο νυν πρωθυπουργός Σουνάκ απειλεί να εκθεμελιώσει παράδοση εκατονταετιών με τις νεωτερίζουσες επιλογές του, ούτε το αντίστοιχο αμερικανικό με επίσης δύο επιλογές («δημοκρατικοί» και «ρεπουμπλικάνοι»). Εδώ είναι Βαλκάνια… Ανθεί ένας ανυπόφορος πολυκερματισμός. Όποιος βλέπει το πρωί τον ίσκιο του μεγάλο, ιδρύει κόμμα. Σήμερα στην εθνική αντιπροσωπεία εκπροσωπούνται οι εξής πολιτικοί σχηματισμοί: ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Ανανεωτική Αριστερά, πλεύση Ελευθερίας, Σπαρτιάτες, Ελληνική λύση και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις…

Η ελληνική κοινωνία αποστρέφεται αυτές τις ευκαιριακές πολιτικές οντότητες και δεν εκφράζεται από την πανσπερμία αζύμωτων κατασκευών. Γι’ αυτό επιλέγει να ψηφίζει με βαριά καρδιά αυτό που φαντάζει κάθε φορά ως το λιγότερο κακό («το μη χείρον»), αφού σπάνια έχουμε να επιδείξουμε κόμματα αρχών με παράδοση, θεσμικό υπόβαθρο και πολιτισμική κουλτούρα, ενώ τα περισσότερα είναι κομματίδια χωρίς ορίζοντα και προοπτική, θνησιμαία και θνησιγενή.

Εξ ίσου ακατανόητη αποβαίνει και η αλόγιστη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος με παροχές, επιδόματα, φοροαπαλλαγές, τακτοποιήσεις αυθαιρέτων, παραχώρηση κατεχομένων εκτάσεων, που επικυρώνει την παντελή έλλειψη κανονικότητας στο δημόσιο βίο του τόπου.

(Κατά τ’ άλλα ο αριθμός των βουλευτών στο ελληνικό κοινοβούλιο παραμένει σταθερός και αμείωτος στους 300, για μια χώρα με πληθυσμό εγγύς των 10 εκατομμυρίων, τη στιγμή που στη Γερμανία των 85 εκατομμυρίων ο αριθμός των βουλευτών ανέρχεται μόλις στου 620).

Μια ακόμα δυσλειτουργία που χαρακτηρίζει το πολιτικό μας γίγνεσθαι συνιστά και η εξακολουθητική επιδίωξη απόκτησης αιρετού αξιώματος.

Ενδεικτικά, αν υπολογίσουμε τις διανυθείσες θητείες περιφερειαρχών, νομαρχών, δημάρχων, θα εκπλαγούμε δυσάρεστα. Όποιος θέλει να προσφέρει στα κοινά, πρέπει να υπηρετεί το αξίωμα μια, ή το πολύ αθροιστικά δύο θητείες. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Τι κρύβει τελικά αυτή η εμμονική και αθεράπευτη συμπεριφορά; Στις ΗΠΑ (πλην της περίπτωσης του προέδρου Ρούσβελτ που «εσίγησε» ο νόμος) ο εκάστοτε πλανητάρχης απαγορεύεται να διεκδικήσει τρίτη θητεία. Πώς οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες αξιώνουν τρεις και παραπάνω και δε λένε να ξεκολλήσουν, καρπούμενοι και ενδιαιτώμενοι εις το διηνεκές δημόσιο χρήμα;

Ανέντιμοι πατριδοκάπηλοι πολιτικοί, απαθείς και ασυγκίνητοι μπροστά στη χαώδη συρρίκνωση του πληθυσμού, με υπογεννητικότητα που όμοια δεν παρατηρείται σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα, με ερημωμένη την ήπειρο και τμήματα αστικών περιοχών, ανεξέλεγκτη την εισροή μεταναστών και ορατό τον κίνδυνο αν συνεχιστεί να προκαλέσει ιδίως στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά αλλοίωση ακόμα και της κοινωνικής σύνθεσης των κατοικούντων ελλήνων, περί άλλων τυρβάζουν, ανίκανοι ν’ ανταποκριθούν στις επιταγές των καιρών. Το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Οι ανεύθυνοι πολιτικοί μας αντί να σημάνουν πανεθνικό εγερτήριο αφύπνισης και προβληματισμού γιατί οι νέοι μας από πρόδηλη οικονομική αδυναμία, με μισθούς πείνας και με εισόδημα που μετά βίας επαρκεί για ένα δεκαπενθήμερο, εξαναγκάζονται με άφατο πόνο και πίκρα στα χείλη να εγκαταλείψουν το όνειρο που δύει, να κάνουν οικογένεια και ν’ αποκτήσουν παιδιά. Κατάντησε η άμοιρη νεολαία μας που χωρίς να έφταιξε σε τίποτα υποθηκεύτηκε το μέλλον της, ν’ αρκείται σε κατοικίδια…

Ζούμε την  ασύλληπτη τραγωδία των καιρών. Οι αδιάντροποι και ιδιόρρυθμοι πολιτικοί, ό,τι χειρότερο έχει γνωρίσει ο τόπος μας στην μακραίωνα ιστορία του, ιταμοί, προκλητικοί και ανεπαρκείς, σφυρίζουν αδιάφορα και το μόνο που τους απασχολεί είναι το πώς να κερδίσουν στις τρέχουσες εκλογικές αναμετρήσεις για να διαιωνίσουν τα προνόμια στα οποία από απληστία έχουν εθιστεί.

Τί έφταιξε; Ποια κατάρα βαραίνει τον τόπο;…

«Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,

Ποιος βαστιέται με αδάκρυτα μάτια να σε ιδή;

Τι αμαρτίες πληρώνεις;», απορεί ο μεγάλος μας ποιητής ⁶.

VIII.  Η αδικαίωτη τροποποίηση του ΠΚ

«Στις 6 Ιουνίου 2019, εν μέσω κενών εδράνων, απέχοντος σχεδόν του μισού κοινοβουλίου ψηφίστηκαν άρον-άρον οι Π.Κ. και Κ.Π.Δ. (ν.4619/19 και ν.4620/19 αντίστοιχα) χωρίς την απαιτούμενη για ένα τέτοιο σπουδαίο νομοθέτημα ευρύτατη δυνατή συναίνεση. Έτσι μια μέρα που άργησε 68 ολόκληρα χρόνια και έπρεπε να είναι μέρα γιορτής για τα νομικά πράγματα, δεν συντονίστηκε ούτε με την αντίστοιχη D-Day που τιμούσε ο ελεύθερος δυτικός κόσμος ούτε είχε κάτι από τη λάμψη της. Ήταν η πιο μεγάλη, η πιο απρόσμενη, η πιο αδικαίωτη περιπέτεια που έζησε ο Π.Κ. Ένα έγκλημα που όμοιο του ούτε ο κώδικας είχε προβλέψει στις επιταγές του. Μίζερα, «συνωμοτικά» και μεθοδευμένα η χώρα αποκτούσε Π.Κ. όχι όπως της άξιζε και ούτε με τον τρόπο που της έπρεπε» ⁷.

«Ο Καθηγητής του ποινικού δικαίου Νικόλαος Ανδρουλάκης έγραφε: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο, πιο υπεύθυνο και πιο επικίνδυνο από το ποινικώς νομοθετείν»» ⁸.

«Μια δεύτερη επισήμανση που εγείρει ερωτηματικά, είναι ο υπό συνθήκες… πανικού επισπευδόμενος χαρακτήρας του εγχειρήματος. Έχει σημάνει συναγερμός. Ξαφνικά όλοι τρέχουν. Κατεσπευσμένη διαβούλεση, κατεπείγουσα κατάθεση του νομοσχεδίου. Η κυβερνώσα παράταξη, όταν διαπίστωσε μετά τα δυσμενέστατα γι’ αυτήν αποτελέσματα των ευρωεκλογών και περιφερειακών-δημοτικών εκλογών ότι στενεύουν απελπιστικά τα περιθώρια παραμονής της στην εξουσία, καίτοι υπερφίαλα μέχρι τότε διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο στο τέλος της θητείας της, υποχρεώθηκε σε ταπεινωτική αναδίπλωση και προκήρυξε εκλογές για τις 30/6/2019, ημεροχρονολογία όμως που αναγκάστηκε να την μετακυλήσει κατά μία εβδομάδα (7/7/2019) γιατί στην ταραχή της δεν αντελήφθη ότι δεν επαρκούσαν τα χρονικά περιθώρια ψήφισης του Π.Κ., που είχε αναγάγει σε ζήτημα… ζωής και θανάτου γι’ αυτήν» ⁹.

Οι ανίερες σκόπιμες επεμβάσεις στον ΠΚ μηχανεύθηκαν από την τότε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν έντρομοι αντελήφθησαν ότι υπήρχε ορατός ο κίνδυνος να μπουν φυλακή με συντριπτικές ποινικές κυρώσεις για σωρεία κακουργημάτων, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ως πρωταίτιοι για τη φρικτή τραγωδία στο Μάτι που στοίχησε τη ζωή σε 104 δυστυχείς που βρήκαν οικτρό και μαρτυρικό θάνατο. Σε άρθρο με τίτλο «Ελλιπής ποινική δίωξη για την εκατόμβη» του επίτιμου Αρεοπαγίτη ΔΝ Λουκά Λυμπερόπουλου, συγκλονίζει το αναπάντητο ερώτημα: «Γιατί;»…

Έτσι κατεσπευσμένα ψήφισαν τον ΠΚ και «κρύφθηκαν» πίσω από την εμβληματική διάταξη του αρθρ. 2 ΠΚ περί αναδρομικής ισχύος του ηπιότερου νόμου ⁹.

Αλλά και η παράταξη της ΝΔ καθόλου δεν δυσανασχέτησε από την τροποποίηση του ΠΚ, απεναντίας απείχε προκλητικώς κατά την ψηφοφορία στη Βουλή και προθύμως συνέπραξε ως άμεσος και αναγκαίος συνεργός, αφού από τις 4000 «μολυσματικές» ποινικές δικογραφίες που εκκρεμούσαν (!!!…) είχε κατ’ αναλογία το μεγαλύτερο αριθμό «εμπλεκομένων» με τον ποινικό νόμο και παρέσχε πλήρη κάλυψη στη μεγαλύτερη ποινική λεηλασία που εξυφάνθηκε ποτέ από ελεεινούς και αδίστακτους πολιτικούς σκελετούς που υπεραφθονούν στο δημόσιο βίο του τόπου.

Μια πατρίδα χωρίς πατριώτες. Μια χώρα χωρίς μέλλον.

Διέγραψε άραγε ο ελληνισμός τον ιστορικό του κύκλο;;;

Και όμως. Η Ελλάδα που φώτισε τον κόσμο όλο με την ποίηση του Ομήρου («Ιλιάδα» και «Οδύσσεια») πριν από 4000 χρόνια!.., τη φιλοσοφία του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και του Σωκράτη, την τραγωδία «Ορέστεια» του Αισχύλου (με την σχηματική απεικόνιση της ποινικής δίκης: Οι Ερινύες να κατηγορούν, ο Απόλλων να υπερασπίζεται και ο Ορέστης να αθωώνεται με την ψήφο της Αθηνάς) και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που αδιαφορώντας για τις συνέπειες της πράξης της δεν υπάκουσε στη διαταγή του βασιλιά Κρέοντα να παραμείνει άταφος, βορά στα πεινασμένα όρνεα, ο αδερφός της Πολυνείκης, κραυγάζοντας εις τους αιώνες: «Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν» και σαλπίζοντας την οικουμενική διακήρυξη της παντοδυναμίας και υπεροχής του άναρχου και προαιώνιου, άφθαρτου, αληθινού και πανανθρώπινου φυσικού δικαίου, που κατισχύει παντός ετέρου θετικού∙ Τους μεγάλους ιστορικούς, τον Θουκυδίδη (που διασώζει στο έργο του τον περίφημο διάλογο Αθηναίων και Μηλίων) και τον Ηρόδοτο που προσδιορίζει στα απομνημονεύματά του το σκοπό της ιστορίας («ὡς μήτε τὰ γενόμενα ἐξ ἀνθρώπων τῷ χρόνῳ ἐξίτηλα γένηται») και τους σπουδαίους μαθηματικούς που κατέπληξαν τον πολιτισμένο κόσμο: Τον Πυθαγόρα τον Σάμιο (με το πυθαγόρειο θεώρημα), τον Θαλή τον Μιλήσιο (έναν από τους επτά σοφούς του αρχαίου κόσμου) τον Αρχιμήδη τον Συρακούσιο, που απορροφημένος στην επιβεβαίωση της εφεύρευσής του ανέκραξε («μη μου τους κύκλους τάραττε») ενώ κινδύνευε θανάσιμα και δυστυχώς το πλήρωσε με τη ζωή του, τον Ευκλείδη τον γεωμέτρη και τον Ερατοσθένη τον Συρακούσιο που υπολόγισε με ακρίβεια την περίμετρο της Γης κ.α. αθλητές, αστρονόμους, φυσικούς, μουσικούς, εικαστικούς, γλύπτες, δόμησε έναν υπέρλαμπρο και μοναδικό πολιτισμό.

Ο μεγάλος μας στοχαστής Ευάγγελος Παπανούτσος το είχε προφητεύσει: Στη δευτέρα παρουσία πρώτα θα σβήσει ο ήλιος και μετά η Ελλάδα!

«Όσο να σε λυπηθεί

της αγάπης ο Θεός,

και να ξημερώσει μιαν αυγή,

και να σε καλέσει ο λυτρωμός,

ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!»

Ας αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία, όση μας αναλογεί -τελευταία απαντοχή όταν όλα καταρρέουν- μήπως και αντηχήσει ξανά ο Προφητικός «Λόγος Η» του Δωδεκάλογου του Γύφτου:

«και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα, –

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» ¹⁰ .

Παύλος Τζοβάρας

πρ. Πρόεδρος Δ.Σ. Θεσπρωτίας

Ηγουμενίτσα, 22/10/2024

____________________

Υποσημειώσεις:

1. «Ο Πρόλογος» Κ. Παλαμάς.
2. 3. 5. 7. 8.  Αποσπάσματα από το βιβλίο «Στη φλεγομένη και μη καιομένη βάτο της δικαιοσύνης»  Π. Τζοβάρα.
3. «Πολιτεία και μοναξιά» Κ.Παλαμάς.
4. 10.  «Η φλογέρα του βασιλιά» Κ.Παλαμάς.
5. Αρθρ. 2ΠΚ: «Αν από την τέλεση της πράξης ως την αμετάκλητη εκδίκασή της ίσχυσαν περισσότερες διατάξεις νόμων, εφαρμόζεται αυτή που στη συγκεκριμένη περίπτωση οδηγεί στην ευμενέστερη μεταχείριση του κατηγορουμένου».