του ‘Αλκη Φάτσιου
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, ένα αλλιώτικο ποτάμι, το ΠΟΤΑΜΙ της ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ, της όποιας προσφυγιάς, ξεκινάει στον ΚΑΤΗΦΟΡΙΚΟ του δρόμο, στο ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ του ταξίδι, ένα ταξίδι χωρίς πυξίδες και μπούσουλες, ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό, ένα ταξίδι στο πουθενά …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, ανεβαίνει στον δικό του Γολγοθά, τόπο προσκυνήματος για πολλούς και διαφορετικούς θεούς, για πολλούς και διαφορετικούς πολύχρωμους προφήτες, ‘’ καταδικασμένοι ‘’ οι άνθρωποί του, να κουβαλούν κατάσαρκα ένα ανίατο και σισύφειο τραύμα, ένα τραύμα διαμπερές, κοινό σε όλους, αυτό της διαρκούς αγωνίας, και του φόβου, αγωνία και φόβο για τα πάντα, αγωνία και φόβο για το αύριο …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, το ανθρώπινο αυτό ποτάμι, ξετυλίγει, με τρόπο επώδυνο και οδυνηρό τα μέλη του, τις αρθρώσεις του, βγαίνει έξω απ΄ τους αρμούς και τις ράγες του, και ζαλισμένο κινείται, πότε μέσα και πότε έξω από την κοίτη του, και συνεχίζει το μαρτυρικό του διάβα …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, σωστό ανθρώπινο κουρελιασμένο σμάρι, σέρνεται, αγκομαχά, και με πόδια που τρέμουν – ίδια ορθοπεδικά βοηθήματα .. – οδηγεί τα βήματά του, και νύχτα και μέρα, χωρίς φωνή, χωρίς ζωή, με τα μάτια κάτω, με μάτια που βλέπουν, αλλά δεν κοιτάζουν …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, ράκη ανθρώπινα, κορμιά λιπόσαρκα, κορμιά που ‘’ πλέουν ‘’σε ρούχα άυλα, σε ρούχα διάφανα … σε ρούχα που δεν ξεχωρίζουν, τον χιονιά από τη θέρμη…
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, φίδι ανθρώπινο, φίδι σερνάμενο και τραγικό, φίδι αγαπημένο, φίδι χωρίς θήκη για δηλητήριο, φίδι φοβισμένο, φίδι που μάταια αλλάζει το δέρμα του, το χρώμα του, μόνο και μόνο με την ελπίδα, την ελπίδα του σωσμού …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, πότε βουβό, και πότε βουερό από το κλάμα ή το γέλιο των παιδιών, των παιδιών στις αγκαλιές των μανάδων τους, μανάδες όμοιες θεϊκές βρεφοκρατούσες, αγκαλιές όμοιες με εκείνα τα ζεστά γιατάκια, των αφημένων πίσω τους, σπιτιών τους …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, συνεχίζει το διάβα του και δεν σταματά … τίποτε δεν το σταματά … συνεχίζει, και πρέπει να βρεί μια γρήγορη, μια πιο γρήγορη περπατησιά, πρέπει να ΄΄ κυλήσει ΄΄ χωρίς αναπαμό, παρά μόνο, που και που, παίρνουν κάποιες λίγες ανάσες, σαν τον δραπέτη σε ποτάμι, που αναπνέει με ένα μικρό καλάμι της όχθης, για να τον χάσουν απ΄ την μυρωδιά τους, οι διώκτες και τα σκυλιά τους …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, συνεχίζει την κατηφοριά του, και όλοι οι κυματισμοί του, όλοι οι άνθρωποί του, συνεχίζουν νύχτα – μέρα να μάχονται … να μάχονται για να μπορούν ν’αντέξουν, στο ξαφνικό, στο βίαιο, στο βιασμένο κι ανομολόγητο φευγιό τους … συνεχίζουν να μάχονται και να παλεύουν, να παλεύουν με μόνο όπλο και μπροστάρη την ψυχή τους, μια ψυχή που παλεύει ενάντια στο σώμα … μάταιη μάχη ίσως, και το ξέρουν, κι όμως συνεχίζουν να μάχονται, συνεχίζουν να παλεύουν …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, συνεχίζει να κυλάει στην κατηφοριά του, συνεχίζει να πορεύεται στο ταξίδι του σε μια προδιαγραμμένη πορεία, πολλές φορές μηχανικά, έτσι όπως μηχανικά κινούνται οι δείκτες του παλιού του ρολογιού, που αναγνωρίζεις τους ήχους, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τον μηχανισμό επανάληψης αυτών …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, συνεχίζει τον δρόμο του, αγκομαχώντας, σε ταξίδι με άγνωστο προορισμό, σαν τα παλιά θεατρικά μπουλούκια, τους περιοδεύοντες θιάσους σε άγνωστα και δύσβατα γι’ αυτούς μέρη, θιάσους, όπου μήτε σενάρια κατείχαν, μήτε βάδισμα πάνω σε σκηνοθετικές οδηγίες και τεχνάσματα, με μόνο εφόδιο ακριβό, τον ελεύθερο, τον πολύτιμο, μα και ασυνάρτητο αυτοσχεδιασμό, στοχεύοντας κάθε φορά, σε ένα όμορφο φινάλε, ΑΥΤΟ του ΣΩΣΜΟΥ …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, νάτο πάλι, προέβαλλε το πρώτο του το κύμα, μέσα από τη στενωσιά των δυό αντικρυστών βουνών, και με βήμα βαρύ συνεχίζει να ΄΄ κυλάει ΄΄ ανάμεσα σε κατοπινά στενά περάσματα, σε ΄΄ελπιδοφόρες΄΄ καμπίσιες ανοιχτωσιές, αλλά και ανάμεσα σε ερείπια βομβαρδισμένα, που δεν μιλούν, παρά μόνο αχνίζουν, ανάμεσα και πάνω από βυθισμένες μικρές και ΄΄ νεκρές ΄΄ πολιτείες, πολιτείες που μάταια προσπαθούν να ψελλίσουν το όνομά τους, στους περατιάρηδες μουσαφιραίους, μάταια φωνάζουν την γεμάτη ιστορία ύπαρξή τους … την μνήμη τους … Μα το ΠΟΤΑΜΙ δεν ακούει, ούτε καν τις ανάσες τους, και συνεχίζει το ταξίδι του, συνεχίζει το διάβα του …
♦ ΣΤΟ ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, δεν γεννιούνται όνειρα, δεν υπάρχουν όνειρα …όνειρα για το αύριο, για μέρες φωτεινές και ηλιόλουστες, για αγάπη και έρωτα, για μέρες γεμάτες με λευκά και μοσχομυριστά γιασεμιά και μαγευτικές κόκκινες μπουκαμβίλιες, για μέρες βροχερές και Κυριακές του φθινοπώρου, για μέρες χιονισμένες, μα και για Αλκυονίδες μέρες του Γενάρη… ΟΧΙ, όνειρα δεν τους ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, μα και ΔΕΝ τους ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ … μόνη τους πολυτέλεια, το γέννημα μιας μικρής, πολύ μικρής ελπίδας, ελπίδα για ζωή, ή μάλλον καλύτερα… ελπίδα για επιβίωση … μόνο … κι εγώ ο ανόητος, εγώ ο αφελής, αναρωτιέμαι, γιατί τάχατες δεν πραγματοποιούνται τα όνειρα, έστω και τα πιο απλά, των ανθρώπων !!!
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, πότε θολό και βουβό από τον φόβο, βουβό από το δέος του αγνώστου, και πότε γοερό, από τις κραυγές που βγαίνουν δυνατά, αλλά μόνο μέσα από ΣΙΩΠΕΣ, συνεχίζει τον κατήφορο μα και τον ΄΄ ανήφορό ΄΄ του … και μαζί του ΄΄ σέρνει ΄΄ και παιδιά, πολλά παιδιά, και που το μόνο παιχνίδι που τους επιτρέπεται είναι, ή της απλής και σιγανής ανάσας, ή αυτό, το παιχνίδι … του θανάτου …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό συνεχίζει το βουβό και αβάσταχτα σιωπηλό ταξίδι του, μέσα στην νύχτα … και κάπου εκεί κοντά, πολύ κοντά, την σιγαλιά της νύχτας ΄΄ σκίζει ΄΄ ένα μακρόσυρτο και ανατριχιαστικό αλύχτισμα … ένα αλύχτισμα πολλών σκυλιών μαζί, ένα αλύχτισμα όμοιο με ΘΡΗΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ … λίγο πριν την ΑΠΩΛΕΙΑ, και που ο σκύλος ΄΄ μιμείται ΄΄ τον πρόγονό του τον λύκο, και αφήνει την μακρόσυρτη κραυγή του, με το κεφάλι όρθιο, κοιτώντας προς τον ουρανό … Και κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει τα αυτιά του, σαν τον ΟΔΥΣΣΕΑ, στο συναπάντημά του με τις Σειρήνες..
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, όπως τόχει η συνήθεια, φτάνει και αγκαλιάζει με το χείλος του, τα χείλια της θαλάσσης, φιλιούνται στόμα με στόμα και η ελπίδα μεγαλώνει … Και να, το ΄΄ ποτάμι΄΄ , σαν από ΄΄μοίρα κακιά΄΄, σαν μια φυσική εξέλιξη, ακατανόητη ίσως αλλά απολύτως προβλέψιμη … αφήνεται πάνω σε ανοιχτές σχεδίες, σχεδίες – φέρετρα, έρμαιο στις όποιες ανομολόγητες διαθέσεις του θεού Ποσειδώνα … Μάταια τα ανθρώπινα ράκη του ‘’ Ποταμιού ‘’, προσεύχονται για να γενεί το θάμα το παλιό, και να φανεί το στέρεο και γήινο μονοπάτι, αναμεσίς στα θεόρατα σαν βουνά, κύματα της θάλασσας, κι έτσι να διαβούν απέναντι, με μάτια λαμπερά, και με φτερουγισμένες από ελπίδα καρδιές …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ αυτό, τότε, αρχίζει να βυθίζεται, αρχίζει να χάνεται, κι η θάλασσα, αλλάζει μορφή και χρώμα, και το αλατισμένο της νερό, γίνεται γλυφό, και το χρώμα της;; Ένα απέραντο ΚΟΚΚΙΝΟ, κόκκινο από ΑΙΜΑ …
♦ Το ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ εκείνο, γεμίζει από κραυγές, κραυγές με ονόματα ανθρώπων και θεών, όλα ακατάληπτα και ξένα μεταξύ τους … Ονόματα όπως Αχμέτ, Νεσίν, Δαλιδά, Αβδούλ, Ναζίμ, Σταύρο, Μαρία και άλλα πολλά… όλα μαζί και το καθένα χωριστά … και όλοι μαζί μάταια ζητούν βοήθεια, μάταια ελπίζουν σε σωσμό, με ικεσίες και κραυγές, με όρκους για τάματα και θυσίες, σαν άλλοι Αγαμέμνονες, στον Προφήτη, στον Χριστό, στον Αλλάχ και τόσους άλλους κρυφούς και φανερούς θεούς… Τότε, και μόνον τότε, και λίγο πριν το οριστικό φευγιό τους, ανακαλούν στη μνήμη τους, τις ρίζες της ζωής τους, και επιτρέπουν, τότε και μόνο τότε, το όνειρο αυτό, που ακούει στα ονόματα, ΓΑΖΑ, ΤΥΡΟΣ, ΒΥΡΗΤΟΣ, ΚΑΜΠΟΥΛ, ΚΑΡΑΤΣΙ και τόσα άλλα … και τόσες ΜΝΗΜΕΣ …
♦ ΣΤΟ ‘’ ΠΟΤΑΜΙ ‘’ τότε, και μόνο τότε, λίγο πριν το φευγιό τους, συνειδητοποιούν, το πόσες ψυχές, πόσα παιδιά χάνονται, πόσος ανθός, πόσα λουλούδια κόβονται, μαραίνονται και χάνονται πριν απ΄ το φυσικό τους τέλος … μόνο και μόνο στον βωμό του κέρδους από τα Λυσσασμένα Σκυλιά του Χρήματος και τους απεχθείς Λύκους της εκμετάλλευσης …και ενώ βυθίζονται, ενώ χάνονται, κινούνται σε άχρονους και ακανόνιστους ρυθμούς, όμοια με αστροναύτες που ΄΄περπατούν΄΄, στο χωρίς βαρύτητα διάστημα… τραγικές φιγούρες – εκθέματα στο τεράστιο της θάλασσας το ενυδρείο, κάτοικοι πια στο απέραντο, υγρό τους κενοτάφιο… Λίγο πριν το φευγιό τους, προλαβαίνουν να ελπίζουν…
… Ελπίζουν για τους απογόνους τους, κάποια στιγμή να μπορούν ν΄ αλλάξουν τον κόσμο …
…Να έλθει και γι΄ αυτούς μία ΑΝΟΙΞΗ ολάνθιστη, καθαρή, λαμπερή και για πάντα…
ΑΛΚΗΣ ΦΑΤΣΙΟΣ
ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ 5/11/2024
