Γράφει ο Γιώργος Κ.Καπρινιώτης

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στην πόλη μας η είδηση του θανάτου του αγαπητού σε όλους μας, Βαγγέλη, στις 10 Αυγούστου το βράδυ. Ήταν αδύνατο να χωρέσει το μυαλό μας πώς έτσι ξαφνικά και πρόωρα κόπηκε το νήμα της ζωής του, ενώ  βρισκόταν σε διακοπές στην Πελοπόννησο με την οικογένειά του  και μάλιστα  βρισκόταν στη διαδικασία της επιστροφής του για την Ηγουμενίτσα. Συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι έτρεξαν να συμπαρασταθούν στους οικείους του, οι οποίοι με απαράμιλλη αξιοπρέπεια έκρυψαν βαθιά μέσα τους τον ανείπωτο πόνο τους και προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το τραγικό συμβάν με ψυχραιμία. Τι λόγια παρηγοριάς να βρει κάποιος, να πει, για να απαλύνει τον πόνο  σ’ αυτές τις δύσκολες και τραγικές στιγμές; Περιορίζεται στα κοινότυπα: <<υπομονή>> και <<κουράγιο>>.  Όμως, χρειάζεται να περάσει πολύς χρόνος, για να  επουλωθούν ως ένα σημείο οι βαθιές χαρακιές που ανοίχτηκαν στην ψυχή των γονέων του, της συζύγου του, των αδελφών του και του μικρού του γιου, που θα μεγαλώσει πια χωρίς την παρουσία του.

Ο Βαγγέλης, άξιο τέκνο μιας καθόλα αξιόλογης οικογένειας εκπαιδευτικών, που προσέφεραν πολλά στη μόρφωση των παιδιών της πόλης μας- και όχι μόνο – από διάφορες θέσεις  και οι οποίοι γνώρισαν  την αποδοχή, την αναγνώριση και την καταξίωση στη συνείδηση των μαθητών και ευρύτερα της κοινωνίας, είχε μεγαλώσει με αρχές και αξίες, που τον έκαναν να διαμορφώσει έναν ολοκληρωμένο και ακέραιο χαρακτήρα. Με κόπο και επιμέλεια ο Βαγγέλης είχε αποκτήσει άριστη γνώση στο αντικείμενο της φυσικοθεραπείας με τις σπουδές του στην Ελλάδα αλλά   περισσότερο με τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο εξωτερικό,  Λονδίνο και  Μάλτα. Για να τελειοποιήσει ακόμη περισσότερο τις γνώσεις  του και να γνωρίσει ειδικές τεχνικές, παρακολουθούσε ειδικά σεμινάρια στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια συνομιλία μας, όταν έκανα κάποτε φυσικοθεραπείες στο ιατρείο του, μου είχε τονίσει ότι είχε παρακολουθήσει ενδιαφέροντα σεμινάρια  στη Γερμανία και αλλού και έτσι απέκτησε μια πιο σφαιρική γνώση στο αντικείμενό του. Στην φροντίδα των επισκεπτών του ήταν πάντα ακούραστος, με κατανόηση στον ανθρώπινο πόνο. Πάντα προσπαθούσε να δίνει τον καλύτερο εαυτό του και με προθυμία έτρεχε να βοηθήσει και να εξυπηρετήσει όσους τον είχαν ανάγκη ακόμη και στο σπίτι του καθενός. Επιπλέον ήταν σωστός οικογενειάρχης, απόλυτα αφοσιωμένος στον μονάκριβο γιο του και στη σύζυγό του Χριστίνα Καβουράκη. Για όλες τις υπηρεσίες του οι συμπολίτες μας τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα και αναγνώριζαν την αξία και την προσφορά του.

Όμως, σήμερα ο Βαγγέλης δεν βρίσκεται ανάμεσά μας και απεδήμησε « στας αιωνίους μονάς». Ως αίτιο του θανάτου του οι ειδικοί επισήμαναν έναν στρεπτόκοκκο, που όμως δεν αντιμετωπίστηκε έγκαιρα. Τώρα, πορεύεται   στον δρόμο της άλλης ζωής, που δεν είναι πρόσκαιρη και εφήμερη, αλλά, σύμφωνα με την ορθοδοξία και την Εκκλησία μας, αιώνια.

Ωστόσο, παραμένει το γεγονός     του ξαφνικού θανάτου, που όταν έρχεται άκαιρα, δυσκολευόμαστε πολύ να συνηθίσουμε την οριστική απουσία ενός νέου και αγαπητού προσώπου. Βέβαια, Όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε θνητοί («ου γάρ ελανθάνομεν ημάς αυτούς όντες θνητοί», Λυσίας). Αλλά, αφού η μοίρα του θανάτου είναι αναπόφευκτη και αδυσώπητη, τουλάχιστον έχουμε χρέος να πράττουμε παν το δυνατόν, για να πολεμούμε τη λήθη. Μπορεί, όπως λέει και ο ποιητής, Κάλβος, ο πανδαμάτορας χρόνος να χύνει τα ρεύματα της λήθης και να αφανίζει τα πάντα, ωστόσο ο άνθρωπος μπορεί να βρει αντίδοτο και να λέει όχι στη λήθη. Επομένως, έχουμε χρέος να φέρουμε στη μνήμη  μας τα αγαπημένα πρόσωπα που «έφυγαν» και να θυμούμαστε πάντα τον χαρακτήρα, τις αρετές  και την προσφορά τους.

Έτσι, αν και ο Βαγγέλης έφυγε οριστικά από τη ζωή, όμως, δεν έφυγε από τη θύμηση και από τις καρδιές μας. Εμείς που τον γνωρίσαμε όλο και κάτι έχουμε να θυμόμαστε από την παρουσία  και την προσφορά του.  Η μνήμη για τους νεκρούς  είναι η καλύτερη απάντηση στην απώλειά τους. Είναι απολύτως ορθό το λεγόμενο: «Οι νεκροί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε». Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος  διατυπώνει κάτι ανάλογο: «Ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών». Αυτό υπογραμμίζει και ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής Ίρβιν Γιάλομ:  «Τότε θα είμαι πραγματικά νεκρός, όταν δηλαδή δεν θα υπάρχω πια στη μνήμη κανενός».

Ασφαλώς είναι γενική παραδοχή ότι η μοίρα του θανάτου εις τους αιώνας των αιώνων παραμένει κοινή σε όλους τους ανθρώπους. Αυτό τονίζει και ο τραγικός ποιητής  Ευριπίδης:  «Κανένας άνθρωπος δεν είναι τυχερός στο τέλος». (Θνητών όλβιος εις το τέλος ουδείς).

Σε τελευταία ανάλυση, κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή αφήνει το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα. Αυτό υπογραμμίζει και ο Λατίνος ποιητής Οράτιος:  «Non omnis moriar». Δεν θα πεθάνω ολόκληρος. Επομένως, κάτι από εμένα θα παραμείνει ζωντανό.

Καταλήγοντας θα λέγαμε ότι ο καθένας μας, που γνώρισε τον Βαγγέλη κάτι θα θυμάται από τη ζωή, τη δράση, τις υπηρεσίες και τα προτερήματά του.  Έτσι θα διατηρηθεί  η  μνήμη του. Και  ας ευχηθούμε να καταταχτεί  ο αγαπητός  και αξέχαστος Βαγγέλης «εν σκηναίς δικαίων».