Θεωρείται από πολλούς ότι η μνήμη των χρυσόψαρων είναι τόσο μικρή που σχεδόν χαρακτηρίζεται ως ανύπαρκτη. Τρεις έρευνες πανεπιστημίων τα καταρρίπτουν αυτά και αποδεικνύουν ότι η μνήμη τους φτάνει τους πέντε μήνες! Αλίμονο… και μνήμη πέντε μηνών, πάλι χρυσόψαρο είσαι!
«Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;»
Θυμάσαι μήπως, πώς και πότε μπήκες στην γυάλα; Θυμάσαι πότε και πώς σου κατασπάραξαν τις σάρκες και ρούφηξαν το μεδούλι σου; Μήπως θυμάσαι πότε σου έστειλαν τον λογαριασμό και ως πότε θα τον πληρώνεις; Πού να θυμάσαι «χρυσόψαρο», από πότε σε έχουν σε μια γυάλα με διάφανα νερά, να πνίγεσαι στην αμνησία σου και στην αφασία σου, αποστειρωμένο και στειρωμένο μαζί, να δέχεσαι παθητικά τα τρίμματα της τροφής και την συντροφιά σου από όποιους και όποτε αποφασίσουν, σε έναν εικονικό, γυάλινο κόσμο να ανταλλάσεις την ελάχιστη μνήμη σου με την αιχμαλωσία του νου σου.. Ξέχασες τους καρχαρίες στην «ασφάλεια» του γυάλινου ενυδρείου σου και γελάς που περιφέρονται απέξω, ενώ η μόνη κίνηση που αντιλαμβάνεσαι είναι οι μπουρμπουλήθρες του αέρα που δεν αναπνέεις…!
Σωτήρης Λ. Δημητρίου
Αισθάνεσαι τάχα λιγότερο αναλώσιμο «χρυσόψαρο» όταν βλέπεις περιπολικά και ασθενοφόρα να κάνουν πάρτι γύρω σου για την «προστασία που σε δέρνει;»
Ξεχνάς ότι ξέχασες την κοροϊδία των -70°C, να κάνει σόου γύρω σου στην «γυάλινη παραμύθα» περιφρουρώντας την «σωτηρία» που ποτέ δεν ήρθε ή μόλις τότε χάθηκε; Δεν θυμάσαι πια ότι το ενυδρείο της αιχμαλωσίας σου το πλήρωσαν με την δική σου αφαίμαξή και δεν σου άφησαν ούτε λέπι; Πού να το θυμάσαι…! Το γυάλινο ενυδρείο έχει αποστειρωμένα πλαστικά λουλούδια μπροστά από το γυαλί και συ γελιέσαι ώσπου η μνήμη σου ξεγελαστεί με κάτι άλλο! Βλέπεις και ακούς καρχαρίες στο τζάμι σου και τα ξεχνάς όλα! «Ευτυχώς που μέσα στην γυάλα δεν κινδυνεύω, οι κακοί ψάρακες είναι απέξω…», ακούς να λέει το διπλανό σου ανόητο χρυσόψαρο! Ναι… γιατί αποδέχτηκες την μοίρα σου να σε καταντήσουν ένα χρυσόψαρο!
Δεν θα θυμηθείς ποτέ σου ότι η απόχη μπαίνει στο ενυδρείο και αρπάζει ή προσθέτει ό,τι γουστάρει! Βλέπεις όμως κάποια τρίμματα που έρχονται στο στόμα σου και μόνο τότε προσπαθούν να σε θυμίσουν πως ζεις! Όταν φτάνεις στα όρια της ασφυξίας, μέγα θαύμα από το υπερπέραν…! Ανοίγει η στρόφιγγα και ανασαίνεις καταραμένο χρυσόψαρο, υποτακτικό και παθητικό, ανίκανο να ζεις… Άχρηστο ον που αποδέχτηκες παθητικά την μοίρα σου στην εικονική πραγματικότητα, που αποδέχτηκες και έκανες το ενυδρείο σπίτι σου. Ξέχασες πως ούτε αυτό σου ανήκει;
Στόχος να γίνουν Καλεργηςημα και να γκριζάρουν τα χρυσόψαρα, όποιος κατάλαβε-κατάλαβε! Περί νέας τάξης πραγμάτων νέκρα και αυτό τρομάζει τα χρυσόψαρα της παyκόσμιας ισοπέδωσης. Τι ξέρει το ενυδρείο και το βουλώνει;
Δεν είναι γυάλινος πύργος αυτό που κατοικείς, είναι μόνο ένα ενυδρείο. Ο γυάλινος πύργος είναι έξω από σένα αμνήμονα και ελεεινέ ιχθύ! Εσύ και φαγκρί να γίνεις πάλι την μνήμη χρυσόψαρου θα έχεις και πάλι στο πιάτο του δήμιού σου θα καταλήξεις σαν θυσία για να πληρώσεις ό,τι δεν έμαθες από αυτά που ξέχασες.
Το αντίτιμο της ζωής σου είναι τρίμματα ισότιμα με ένα απειροελάχιστο νούμερο. Εξαφανίστηκαν πολλά ψάρια για να γίνεις εσύ το χρυσόψαρο και να μπεις σε «ιχθησαυροφυλάκια…» Εσύ πληρώνεις με την ζωή σου να ξεχρεώσει τον γυάλινο πύργο του ο καρχαρίας και ταυτόχρονα σου στερεί κάθε τρίμμα τροφής ώστε η εικονική πραγματικότητα της καταραμένης οθόνης του ενυδρείου που είσαι κλεισμένο να διογκώνει τον σπάρο, ο οποίος γλείφει τα περιττώματα του καρχαρία, σαν τον παντογνώστη που θα σου φέρνει την κατάθλιψη από την θλιβερότητα, αυτή που σου ανακοινώνει καθημερινά! Αφού ο σπάρος σε μελαγχόλησε, τώρα ζήσε στην κατάθλιψη και ψόφα ανόητο μικρόψαρο ή επιτέλους ας αντιδράσεις, να αποδείξεις πως είσαι-είμαστε ακόμα ζωντανοί φίλε, διότι οι θάνατοι στο μικρό ενυδρείο μας πύκνωσαν παράξενα όσο και επικίνδυνα μην το ξεχνάς χρυσοψαράκι!
Ό,τι έφαγαν όλοι μαζί οι καρχαρίες των ωκεανών τα πληρώνει «το ενυδρείο σου» και συ φοβάσαι και το νερό που αναπνέεις δειλό κουφάλαλο, χειραγωγημένο χρυσόψαρο. Ίσως είσαι πια φυτό κι ας μετακινείσαι όταν σου το επιτρέπουν…!
Η ενσυνείδηση μας επιτρέπει να αποκτήσουμε επίγνωση όσων συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή. Ας επαναφέρουμε το μυαλό μας στην θέση του, διότι ήδη είναι αργά!
«Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!» Κώστας Βάρναλης «Οἱ μοιραῖοι.
