Η στατιστική υπηρεσία των Σκοπίων ανακοίνωσε πριν από λίγες ημέρες τα οριστικά στοιχεία της απογραφής που πραγματοποιήθηκε στη γειτονική χώρα τον περασμένο Σεπτέμβριο, μετά από 20 χρόνια.

Τα στοιχεία αυτά δημιουργούν ερωτήματα σε σχέση μ’ αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται Έλληνες ή Βλάχοι, τα οποία πρέπει να μας προβληματίσουν.

Από την πρώτη στιγμή που με τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων, θεσπίστηκε στοχευμένα «βλάχικη μειονότητα» και «βλάχικη γλώσσα» (απονέμονται μάλιστα και πτυχία της) ώστε να αποκοπούν οι Βλάχοι από την ελληνική καταγωγή και την εθνική τους ταυτότητα.

Παρά τη γενική μείωση του πληθυσμού, ο αριθμός των Βλάχων είναι λίγο αυξημένος σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή του 2002. Περίπου 8.700 άτομα δήλωσαν Βλάχοι στην παλιά απογραφή ενώ στην τελευταία 9.200 άτομα περίπου.

Αυτοί που δηλώνουν Έλληνες είναι ελάχιστοι (294 έναντι 422 το 2002). Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά με το εχθρικό κλίμα που υπάρχει εναντίον της Ελλάδας; Πόσο εύκολο είναι σε μια τέτοια χώρα να δηλώνει κανείς Έλληνας; Μήπως αυτοί οι ελάχιστοι που δηλώνουν Έλληνες, είναι όσοι «κρατάνε» ακόμη γερά και δεν έχουν αλλοιωθεί από το σλάβικο στοιχείο ή απλά δεν φοβούνται και αρνούνται να «παραδώσουν» την ελληνικότητά τους;

Μήπως βλαχόφωνοι με συνείδηση της ελληνικής καταγωγής τους (κατά)πιέζονται και δηλώνουν από φόβο Μακεδόνες ή απλά Βλάχοι; Μήπως από την εποχή της Γιουγκοσλαβίας έχει καλλιεργηθεί στους Βλάχους της περιοχής των Σκοπίων η άποψη ότι δεν είναι Έλληνες;

Μήπως η Ελλάδα δεν βρέθηκε ποτέ κοντά στους Βλάχους για να τους στηρίξει και να ενδιαφερθεί για τα θέματα της εκπαίδευσης, της υγείας, της θρησκευτικής ελευθερίας και της καθημερινής τους επιβίωσης αλλά τους άφησε βορά στις διάφορες προπαγάνδες; Τόσες ΜΚΟ υπάρχουν με απίθανα αντικείμενα και σκοπούς, δεν θα μπορούσε να υπάρξει αντίστοιχη γι’ αυτούς τους ανθρώπους;

Μήπως, τέλος, τα ίδια λάθη γίνονται και με τους βλαχόφωνους Έλληνες της Αλβανίας και θα τα βρούμε μπροστά μας στην επικείμενη γενική απογραφή;