Τα γηρατειά είναι μία κατάσταση που οι περισσότεροι άνθρωποι θα επιθυμούσαν ν’αποφύγουν. Αυτό δημιουργεί φοβερές δυσκολίες στην αντιμετώπισή τους. Ενα άτομο μπορεί να πει “είμαι άντρας”, ή “είμαι γυναίκα”, “έχω καστανά μάτια” ή “έχω γαλανά μάτια” χωρίς να διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο. Το να πει όμως “είμαι γέρος” είναι σαν να προκαλεί τη δυσμένεια της κοινωνίας ή της αυτοεκτίμησής του.

Θα σας άρεσε να σας αποκαλούν γέρο;

Ρώτησα μερικούς ανθρώπους που βρίσκονται στα εβδομήντα και ογδόντα τους χρόνια τι θα σήμαινε, αν χαρακτήριζαν τον εαυτό τους “γέρο”. “Θα ήταν σαν να έλεγα, ότι δεν είμαι άνθρωπος πια”. “Θα με πέταγαν σαν παλιοπάπουτσο”. “Μου έχει μείνει αρκετή αυτοεκτίμηση για να πω κάτι τέτοιο”. “Ω! Θα ήταν σαν να αποζητούσα οίκτο και συμπόνοια”. Και φυσικά, δεν είναι αυτό που θέλω”. Η ηλικία είναι τόσο μολυσμένη από αξιολογικά κριτήρια που πολλές φορές διστάζουμε να ομολογήσουμε τα χρόνια μας ή να χαρακτηρίσουμε “γέρο” κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο υπό τον φόβο μήπως το προσβάλλουμε. Η ικανότητά μας να σκεφτούμε λογικά το θέμα της ηλικίας και να πάρουμε λογικές αποφάσεις επηρεάζεται κυρίως απ’αυτό το λόγο.

Η συνειδητοποίηση του “γεράσματος” έρχεται, συχνά, μέσα από εξωτερικά γεγονότα. Αυτά, συνήθως, εμφανίζονται με τη μορφή σημαντικών αλλαγών, που το άτομο δοκιμάζει για πρώτη φορά στη ζωή του, όπως είναι η είσοδος σε κάποιο ίδρυμα για αρρώστους ή εξασθενημένους γέρους. Άλλοτε, πάλι, είναι αρκετά ασήμαντα και ιδιωτικά, όπως μια τυχαία ματιά του εαυτού μας στον καθρέφτη. Με τρόπους που είναι φανεροί ή έμμεσοι, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, το άτομο βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπο με την υπενθύμιση, ότι η ζωή του δεν είναι πια εκείνη, που συνήθιζε να είναι. Καθεμιά από αυτές τις υπενθυμίσεις δημιουργεί την υποχρέωση για πιθανό επαναπροσδιορισμό του εαυτού.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρόμπερτ Καστενμπάουμ “Η τρίτη ηλικία: Τα χρόνια της ολοκλήρωσης”

Από το Δ.Σ. του Συλλόγου Πολ. Συνταξιούχων Δημοσίων Υπαλλήλων Ν.Θεσπρωτίας.