Του π. Ηλία Μάκου

Πενήντα ολόκληρα χρόνια, δηλαδή μισός αιώνας, από την Τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο, για την οποία οι ευθύνες βαρύνουν πολλές πλευρές, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που χωράει μεγάλη συζήτηση…
Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια από τότε, που οι ορδές του “Αττίλα” πατούσαν τα χώματα της Κύπρου με το πρόσχημα της εγγυήτριας δύναμης και η κατάσταση παραμένει στάσιμη.

Τα περί προστασίας των Τουρκοκυπρίων από τους Έλληνες, που επικαλέστηκε η Τουρκική πλευρά, για να δικαιολογηθεί η βάρβαρη απόβαση, αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις και τίποτα άλλο.

Ποτέ δεν διέτρεξαν κίνδυνο οι Τουρκοκύπριοι από τους Έλληνες και ζούσαν αρμονικά.

Έτσι, τα περί διασφάλισης της “ειρήνης”, που υποστήριξε ο τότε “ειρηνευτής” Πρωθυπουργός Ετζεβίτ, πρωτοκλασάτος σοσιαλιστής της “δημοκρατικής” Τουρκίας, και τα αποδέχτηκαν ξένες δυνάμεις και διεθνείς οργανισμοί, ήταν αστειότητα.

Και το δείχνουν, μεταξύ πολλών άλλων, τρία τραγικά και συνάμα συγκλονιστικά περιστατικά.

Τούρκοι στρατιώτες συνάντησαν έξω από ένα χωριό δύο βοσκούς και τρεις εργάτες. Τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν, τους ποδοπάτησαν στο κεφάλι και τελικά τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ.

Ενός άλλου του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια μ’ έναν μπαλτά και κατόπιν τον δολοφόνησαν με ριπή αυτομάτου.

Ούτε οι νοσοκομειακοί Σταυροί, ούτε οι σημαίες του Ερυθρού Σταυρού τους εμπόδισαν να βομβαρδίσουν το νοσοκομείο της Αθαλάσσας, έξω από τη Λευκωσία.

Ο “Ατίλλας” εισέβαλε αναίτια στην Κύπρο, για να εξυπηρετήσει, όπως η πορεία των πραγμάτων έδειξε, τα Τουρκικά συμφέροντα.

Και όμως, μπορεί να ατίμασε, μπορεί να έσφαξε, μπορεί να λήστεψε, μπορεί να κατέστρεψε περιουσίες και πολιτιστικούς θησαυρούς της Β. Κύπρου, μπορεί να ξερίζωσε από τις προγονικές τους εστίες και να έστειλε 200.000 Έλληνες στην Προσφυγιά, μπορεί σήμερα να υπάρχει μαύρο σκοτάδι για την τύχη αγνοούμενων, μπορεί να κρατάει παράνομα και δια της βίας το 38% του Κυπριακού εδάφους, δεν κατάφερε να υποδουλώσει την Ελληνική ψυχή. Αυτή μένει πάντα λεύτερη και διεκδικεί το δίκαιό της.

Μπροστά στον πάνω από σαράντα χιλιάδες στρατό, μπροστά στα δεκάδες αεροπλάνα, μπροστά στα περισσότερα από τριακόσια άρματα παρατεταμένα, μπροστά στη μεγάλη ναυτική δύναμη του εχθρού, οι Έλληνες της Κύπρου δεν δείλιασαν. Αγωνίστηκαν με θάρρος, αντιστάθηκαν γενναία, έστω και μόνοι, έστω και προδομένοι…

Πάντως το παράδοξο είναι ότι οι ισχυροί της γης επιμένουν ακόμη, εθελοτυφλώντας, ότι το Κυπριακό είναι θέμα διαφορών Ελλήνων και Τούρκων.

Και κάθε τόσο καλούν Έλληνες και Τούρκους της Κύπρου να συνεργασθούν, να κάνουν υποχωρήσεις, για να βρεθεί λύση.

Η πραγματική λύση στο Κυπριακό, που διαιωνίζεται εδώ και 47 χρόνια, δεν θα έρθει, όπως φανερώνει η ίδια η πορεία των πραγμάτων, από τους ατέλειωτους “γύρους” διαπραγματεύσεων, από τις διασκέψεις, από τα ευχολόγια, από τα διφορούμενα ψηφίσματα, από τις υπεκφυγές, από τις υποκρισίες και όλα τα υπόλοιπα, αλλά μόνο αν η Τουρκία αποσύρει το στρατό της από την Κύπρο.

Ας μη ξεχνάμε, οι Έλληνες, το σκλαβωμένο κομμάτι της Κύπρου, για να μη το σβήσει μοιραία ο παγερός αέρας της λησμονιάς, να μη το καλύψει το ορμητικό ποτάμι της αδιαφορίας, ώστε στο τέλος να μη ξεθυμάνει τελείως, να μη βαλτώσει τελείως, να μη χαθεί τελείως η ιδέα της Κύπρου και μας πνίξει ένα παράπονο γεμάτο πίκρα.

Ε, όχι, δεν ξεχνάμε…

Πηγή: Εφημερίδα “POLITICAL”