Του π. Ηλία Μάκου

Τα εγκλήματα και τα αδικήματα διάφορων μορφών, για τα οποία καθημερινά μαθαίνουμε, είτε στα υψηλά, είτε στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, φέρνουν στην επιφάνεια έναν κοινωνικό βούρκο, που ταράσσεται κάθε τόσο και γεμίζει με αποπνικτικές οσμές την ατμόσφαιρα και πλημμυρίζει με αηδία τις καρδιές.
Βέβαια οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες και ελαττώματα, ωστόσο οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε τα όριά μας και να μη συμβιβαζόμαστε και συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα πως μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει σε βάρος του άλλου.

Οι αποκαλύψεις για θλιβερότητες και χυδαιότητες και ελεεινότητες και ανομολόγητα πάθη απροσμέτρητων διαστάσεων διαδέχονται η μία την άλλη και όλα δείχνουν ότι δεν θα σταματήσουν, με τις διάφορες πλευρές να προβάλλουν τους ισχυρισμούς τους, ενώ το κουβάρι σε κάποιες από τις περιπτώσεις, που έφτασαν στη δικαιοσύνη, θα ξετυλιχθεί στα δικαστήρια.

Και πάει να δημιουργηθεί η λανθασμένη εντύπωση ότι είναι γενικευμένο το φαινόμενο της ηθικής διαφθοράς στη χώρα μας.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε την έκτασή του, ωστόσο, όχι, δεν είναι ολόκληρη η κοινωνία Σόδομα και Γόμορρα.

Υπάρχουν πολλοί υγιείς και ολοκληρωμένοι άνθρωποι, με τις απαραίτητες και πρέπουσες μέσα τους διεργασίες, που διασφαλίζουν την προσωπική τους ισορροπία και πληρότητα, την εντιμότητα ως ρυθμιστικού στοιχείου της ομαλής ζωής.

Σαφώς και η διαφορετικότητα του καθενός είναι σεβαστή και ανεκτή, όχι όμως και η βιαότητα, όπως εκδηλώνεται μέσα από άνομες και παράνομες πράξεις.

Βέβαια το τι είναι ηθικό και το τι δεν είναι, έχει μια σχετικότητα και μια υποκειμενικότητα πολλές φορές, ανάλογα με το χαρακτήρα και τις αντιλήψεις και τις αρχές του κάθε ατόμου.

Ωστόσο ό,τι εκφράζεται αρρωστημένα και ξεδιάντροπα και είναι αποτέλεσμα βίας και τσαλακώνει και καταρρακώνει και πληγώνει την αξιοπρέπεια του άλλου, είναι αυτόχρημα ανήθικο, αντικοινωνικό και ενίοτε εγκληματικό.

Η ευθύνη των όποιων, και εφόσον αποδεικνύονται ως τέτοιες, ελεεινών πράξεων, δεν περιορίζεται μόνο στους πρωταγωνιστές, ούτε μόνο στο σκοτεινό τους κόσμο, βέβαια εκεί πέφτει το μεγάλο βάρος, αλλά και στο αποδομημένο αξιακό σύστημα, που μας κάνει καμιά φορά να αδιαφορούμε και να μην αντιδρούμε μπροστά σε φρικαλεότητες και βαναυσότητες.

Λάσπη πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει στα περιθώρια όλων των κοινωνιών. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να τη βλέπουμε ή να παριστάνουμε πως δεν τη βλέπουμε και να μην προσπαθούμε να την καθαρίσουμε.

Τότε είναι, που βρίσκουν χώρο αναίσχυντα, έκφυλα, ακόλαστα και ποταπά βίτσια.

Η απάθεια και η συνθηκολόγηση μπροστά στη διάπραξη αδιάντροπων ανομημάτων, ο εθισμός και η επανάληψη ενός κακού, που τοξινώνει τον ηθικό οργανισμό και ύστερα επιβάλλεται σαν κάτι φυσιολογικό, είναι βαρβαρισμός.

Ισοδυναμεί με διαστροφή και αντιστροφή της πραγματικότητας. Και δείχνει ότι οι “βάρβαροι” είναι μέσα μας.

Ο άνθρωπος δεν είναι άγριο ζώο, δεν είναι η εξέλιξη του κτήνους, με μοναδικό σκοπό του να ικανοποιεί τα ένστικτά του, χωρίς καμία αυτοκυριαρχία.

Έχει ψυχή και πνευματική προσωπικότητα. Γι’ αυτό οφείλουμε να αναμετρήσουμε ψύχραιμα τις ευθύνες μας, πριν αποφασίσουμε πως θα ενεργήσουμε και πως θα ζήσουμε.

Πηγή: Εφημερίδα “Political”