Του π. Ηλία Μάκου
Μεγάλη Εβδομάδα και βλέπουμε ότι ο Χριστός, μετά τις ζητωκραυγές και το χειροκρότημα, σταυρώνεται. Και όχι μόνο μια φορά, στο Γολγοθά. Αλλά πολλές φορές, αφού τον ξανασταυρώνουμε, κυρίως οι άνθρωποι, είτε κληρικοί, είτε λαϊκοί, που τολμάμε και εμφανιζόμαστε, τέτοιο θράσος έχουμε, σαν ευσεβείς.
Οι κάθε είδους δημαγωγοί του ευσεβισμού, εντός και εκτός Εκκλησίας, ξέρουν πως η δύναμη, που κρατούν στα χέρια τους μπορεί από στιγμή σε στιγμή να μεταβληθεί σε αδυναμία, που θα τους κοστίσει ακριβά. Γι’ αυτό, υπολογίζοντας στον κίνδυνο αυτό, γίνονται πιο αδίστακτοι στην εξυπηρέτηση των επιδιώξεών τους.
Ναι, ξανασταυρώνεται ο Χριστός, όταν καταπατούνται ασύστολα οι αρχές και οι ιδέες της αγάπης, της ανεκτικότητας και της κατανόησης.
Ναι, ξανασταυρώνεται ο Χριστός, όταν κάποιοι “εκπρόσωποί” του, αλλά και μερικοί “φουλ υπερπιστοί”, με τη συμπεριφορά μας και τον τρόπο μας επί της ουσίας μπαίνουμε εμπόδιο στη συνάντηση των ανθρώπων με τον Χριστό και τους διώχνουμε από την Εκκλησία, γιατί μερικές φορές, μέσα στη θολούρα, που δημιουργείται, δεν μπορούν πολλοί να ξεχωρίσουν ότι η Εκκλησία δεν είναι τα άτομα, που την προσβάλλουν, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, που την προβάλλει.
Ναι, ξανασταυρώνεται ο Χριστός όταν στ’ όνομά του γίνονται ανομήματα κάθε είδους και υποκριτικά και συμφεροντολογικά διακηρύττεται πίστη σ’ Αυτόν.
Ναι, ξανασταυρώνεται ο Χριστός, όταν οι ανθρώπινες καρδιές σκοτεινιάζουν και είναι άγονες και άκαρπες, αρκούμενες στην ικανοποίηση των λόγων και δεν πρωταγωνιστούν σε καλά έργα, γεμάτα από πνεύμα αληθινής αγάπης.
Ξανασταυρώνεται ο Χριστός, όταν συσσωρεύονται ψυχικά ερείπια και καταντούν αγνώριστοι οι άνθρωποι. Απορούμε, διερωτόμαστε και λέμε: Πού είναι η εσωτερική ομορφιά των ανθρώπων; Πού είναι η αθωότητα; Που είναι η ελευθερία; Που είναι η δικαιοσύνη; Πού, με λίγες λέξεις, είναι η εικόνα του Θεού; Οι σημερινοί άνθρωποι, με τις απαίσιες και ειδεχθείς πράξεις μας, που γίναμε χειρότεροι από τα θηρία, είμαστε οι άνθρωποι, πού έπλασε ο Θεός; Αλλοίμονο!
Ας σταματήσουμε να ξανασταυρώνουμε τον Χριστό, για να είναι η Ανάσταση Του ζωντανή μέσα μας και με καθημερινή παρουσία στη ζωή μας, ώστε να την βλέπουμε και να τη ζούμε.
Δεν έχει σημασία ότι δεν ζούσαμε στο 33 μ.Χ. Σημασία έχει να ζούμε τον Χριστό στην καρδιά μας, να τον ψηλαφίζουμε, να μας γεμίζει τη ζωή, μακριά από μίση και διακρίσεις.
Η σταυρωμένη και αναστημένη αγκαλιά του Χριστού είναι ανοιχτή προς όλους και τελικά κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να προστρέξουμε με προσδοκία προς αυτή. Και θα ακούσουμε τον Χριστό να μας μιλάει γλυκά, να μας θωπεύει και να μας συντροφεύει, κόντρα στις μαύρες κραυγές και ιαχές της εποχής μας.
Πηγή: Εφημερίδα “Political”
