Του π. Ηλία Μάκου
Ενώ στην Ελλάδα διατίθενται χρήματα, μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων, για την αναπαλαίωση τζαμιών, ως πολιτιστικών μνημείων μιας συγκεκριμένης περιόδου, της Οθωμανοκρατίας (για παράδειγμα μόνο στην Ήπειρο βρίσκεται σε εξέλιξη η αναπαλαίωση τριών τζαμιών), οι Τούρκοι, μη σεβόμενοι την ιστορία των Ορθοδόξων Ελλήνων στην Κων/πολη και δείχνοντας πως εννοούν την ελληνοτουρκική προσέγγιση, κάνουν τις εκκλησίες τζαμιά.
Και η Μονή της Χώρας, που λειτουργούσε σαν μουσείο, από τις 23 Φεβρουαρίου, θα είναι τζαμί! Είχε προηγηθεί το στολίδι της Ορθοδοξίας, η Αγία Σοφία, που ήταν μουσείο και τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ως τζαμί.
Και, όμως, ανύπαρκτες είναι οι διαμαρτυρίες από τα χριστιανικά και πολιτισμένα κράτη της Δύσης, από Ορθόδοξες χώρες, όπως η Ρωσία και άλλες Βαλκανικές, γι’ αυτή τη βεβήλωση, που εκτός των άλλων αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που υποκριτικά υποστηρίζουν ότι προασπίζονται! Αμνηστεύουν, αν δεν “ευλογούν”, τις καταπατήσεις των Διεθνών Συνθηκών εκ μέρους της Τουρκίας.
Καθώς οι Ευρωπαίοι, πάνω στο ηδονιστικό μεθύσι, που τους έχει κυριεύσει, λησμονούν ενίοτε τι σημαίνει Τουρκική πρόκληση, εμείς οι Έλληνες έχουμε χρέος, όχι μόνο να το θυμόμαστε, αλλά και να το θυμίζουμε σ’ αυτούς, που το ξεχνούν.
Η Μονή της Χώρας είναι ο περίφημος μεταβυζαντινός ναός (χτίστηκε μεταξύ των ετών 1077 και 1081 από την πεθερά του αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού Μαρία Δούκαινα, πάνω σε παλαιότερα κτίσματα του 6ου και του 9ου αιώνα), που έχει άριστη αρχιτεκτονική και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα καλύτερα δείγματα των ψηφιδωτών της βυζαντινής τέχνης.
Μετά την Άλωση της Πόλης μετατράπηκε σε τέμενος και είναι γνωστό σαν Kariye Çamii, στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, το κτίσμα επισκευάστηκε και λειτούργησε σαν μουσείο και τώρα πλέον θα χρησιμοποιείται ως τόπος προσευχής των Μουσουλμάνων.
Μπορεί και η Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας να έχουν από το Τουρκικό κράτος μεταβληθεί τζαμιά, όμως, στις ψυχές των Ελλήνων, αλλά και στη σκέψη, θέλουμε να πιστεύουμε, των λαών πολιτισμένου κόσμου, δεν παύουν να αποτελούν εκκηλσιαστικά μνημεία, από τα οποία “ακούγονται” όχι αμανέδες, αλλά ορθόδοξα εμβατήρια πνευματικής ελευθερία από μυριάδες μυριάδων ανθρώπων στο διάβα του χρόνου.
Τι θάμβος, τι μεγαλείο, τι έκσταση, μπροστά στους δύο αυτούς ναούς, που, όπως και αν τους χρησιμοποιούν οι Τούρκοι, που, όσοι χοτζάδες και αν περάσουν από αυτούς, δεν θα σταματήσει να επιφαίνεται και να θαμβώνει τους οφθαλμούς η μακρά του Ελληνικού Γένους ιστορία.
Αλλά ταυτόχρονα και να διαχέεται το πικρό …νανούρισμα, που εκφράζει τους στεναγμούς και τα δάκρυα του Έθνους, πέντε αιώνες τώρα, τα οποία αποξηραίνει τόσο προκλητικά η βαρύτατη ημισέληνος, που επικάθεται στην αιθέρια κορυφή, στους θόλους, αυτών των ναών, και σαν απέραντος θολόμορφος φακός αντικατοπτρίζει την ψυχική δουλεία.
Και, όμως, αν και η Αγία Σοφία και η Μονή της χώρας, μοιάζουν σήμερα νεκρικά σημεία, η ζωογόνος δροσιά του Βοσπόρου πάντοτε θα μεταφέρει, έστω και σαν αναπόληση, σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, είτε θέλουν να το παραδεχθούν είτε όχι τα διεθνή συμφέροντα, την πορφυρογέννητη ιστορία του Ελληνισμού.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι οι λαοί – οι υποθετικά προοδευμένοι και ισχυροί – αδιαφορούν για τα Ελληνικά δίκαια έναντι της Τουρκίας, παρότι θεωρητικά, όχι με πράξεις, αναγνωρίζουν την αξία και το ρόλο του πολιτισμού μας. Είμαστε πράγματι “ανάδελφον” Έθνος. Δεν έχουμε αδελφούς γύρω μας. Μόνο στήριγμά μας η αυτοσυνειδησία μας. Ο ηθικός και πνευματικός παράγοντας είχε, έχει και θα έχει καθοριστική σημασία για την επιβίωση της Πατρίδας. Διαφορετικά θα πληρώσουμε ακόμη πιο ακριβά την περιφρόνηση ή έστω την περιθωριοποίηση των πνευματικών αξιών.
Πηγή: Εφημερίδα “Political”
