Του π. Ηλία Μάκου
Αετονύχηδες αποκομίζουν για λογαριασμό τους πολλά χρήματα, όπως τουλάχιστον, κατά καιρούς, αποκαλύπτουν οι αρμόδιες αρχές, στ’ όνομα της δήθεν φιλανθρωπίας, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία κάποιων ανθρώπων να προσφέρουν ό,τι μπορούν (τρόφιμα, χρήματα, ακόμη και σπίτια) για τον αδύναμο και φτωχό συνάνθρωπο.
Και “σκάνε βόμβες”, όπως αυτή πρόσφατα με άτομο, που μοίραζε δωρεάν φαγητό και διαφήμιζε τη δράση του, μάλιστα είχε τιμηθεί από ανώτατη αρχή(!) και γίνονται έρευνες σε βάρος του για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αλλά και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Ή αυτή παλαιότερα με πρωταγωνιστή κληρικό (μπορεί η Εκκλησία, ως ιερός θεσμός, να είναι αμόλυντη, δεν είναι αμόλυντα, όμως, κάποια από τα στελέχη της), που κατηγορείται για “μαύρα” ταμεία στη φιλανθρωπική δομή του και πλουτισμό.
Βέβαια, επί αυτών θα αποφανθεί οριστικά και τελεσίδικα η δικαιοσύνη, εδώ, απλά αναφέρονται οι κατηγορίες, που τους αποδίδονται.
Φημολογείται (οι φήμες, βέβαια, δεν αποτελούν απόδειξη) ότι δεν είναι λίγοι αυτοί, που κάνουν με διάφορους τρόπους τη φιλανθρωπία αιτία δικού τους άνομου κέρδους και δεν τους έχει πιάσει ακόμη η “τσιμπίδα” των ελεγκτικών μηχανισμών, που λειτουργούν, υποστηρίζουν κάποιοι, μερικές φορές αυτοί οι μηχανισμοί, με μειωμένα, ενίοτε και επιλεκτικά αντανακλαστικά, ή δεν πρόκειται να τους πιάσει.
Φαίνεται ότι πληθαίνουν οι περιπτώσεις εκείνες, όπου κάτω από τον μανδύα και το προσωπείο της… ανθρωπιάς, κρύβεται η παλιανθρωπιά και η διαφθορά. Από τη μια ένας κόσμος, που αγωνιά για το μεροκάματο και για τον επιούσιο και…φορτώνεται τις κομπίνες των αρπακτικών. Και από την άλλη ένας κόσμος, που ζει μέσα στην παραοικονομία.
Η φιλανθρωπία στο πνεύμα του ανθρωπισμού και της αγάπης, ανιδιοτελώς και όχι με ιδιοτέλεια, είναι χρήσιμη.
Αυτό, που δεν πρέπει, όμως, είναι να αποτελεί μόνιμη κατάσταση, παγιωμένο σκοπό, δεδομένο προσανατολισμό, “βιομηχανία” ελπίδας, γιατί τότε συντηρεί και δεν λύνει τα προβλήματα.
Η κοινωνία δεν μπορεί να ξεπεράσει τις πληγές της και να ανορθωθεί στηριζόμενη στις φιλανθρωπικές διαθέσεις, είτε μικρής, είτε μεγάλης έκτασης είναι αυτές.
Η εξάρτηση από την κάθε είδους φιλανθρωπία, υπάρχει περίπτωση να εξελιχθεί σε καρκίνωμα….
Εάν κάποιος διαθέτει έστω και στοιχειώδη δυνατότητα προβληματισμού, δεν έχει παρά να κυριευθεί από αγωνία, καθώς παρατηρεί τα συμβαίνοντα στην κοινωνία.
Από τη μια η απόπειρα ισοπέδωσης κάθε αξίας και ιδανικού, που επιτρέπει σε διάφορους επιτήδειους να έρχονται στο προσκήνιο και να βρίσκουν “κορόιδα” και από την άλλη μια νοοτροπία, που δεν μοιάζει ανθρώπινη και στηρίζεται στον εγωκεντρισμό, στην απάτη, στην απόλαυση, στα ένστικτα.
Έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός, είμαστε στα όρια ως άτομα, ως πρόσωπα και ως κοινωνία, αλλά όλο και περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να περάσουμε από την ηθική και πνευματική κρίση στην ανακαίνιση, ώστε να εδραιωθεί μια καινούργια ζωή, καθαρή και αρρύπαντη, και τίμια και δίκαιη.
Φαντασιώσεις και ρομαντισμοί θα πείτε. Όχι, θα σας απαντήσουμε, ανάγκη είναι να αλλάξουμε και να περάσουμε από την κουφότητα, τη ματαιοδοξία, την ασχημοσύνη, την μαλθακότητα και την αδιαφορία στην έγερση της συνείδησής μας, ώστε να καταλάβουμε τι γίνεται μέσα μας και γύρω μας. Έτσι, θα δούμε, δεν μπορεί, δεν είμαστε τελείως τυφλοί και αναίσθητοι, ότι δεν ζούμε σε παράδεισο, αλλά βρισκόμαστε στο κατώφλι της ψυχικής πτώχευσης.
Θα ξυπνήσουμε κάποτε με τους κρότους και τον ορυμαγδό μιας κατάρρευσης και τότε θα είναι πολύ αργά και δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε.
Ας ευχηθούμε να ξεπεράσουμε την πολυεπίπεδη κοινωνική παραφροσύνη, που ζούμε και εκδηλώνεται με συγκλονιστικές εκδηλώσεις και μας ξεγελάει με χίλια τεχνάσματα, με όσο το δυνατόν λιγότερες συνέπειες, γιατί αλλιώς το σκοτάδι της απελπισίας θα γίνει η φυλακή μας.
Πηγή: Εφημερίδα “Political”
