Του π. Ηλία Μάκου
Έντονη εντύπωση – αυτή ήταν άλλωστε, που μας ώθησε να γράψουμε αυτές τις σκέψεις – μας έκανε το γεγονός ότι χιλιάδες άτομα πέρασαν και είπαν το τελευταίο “αντίο” στον αείμνηστο λαϊκό τραγουδιστή Βασίλη Καρρά, κατά την έκθεση της σορού του σε λαϊκό προσκύνημα.
Δεν ήταν μόνο γιατί τον θαύμαζαν ως καλλιτέχνη, και άλλοι καλλιτέχνες πεθαίνουν, αλλά παρόμοιας έκτασης αντίδραση του λαού δεν παρατηρείται εύκολα και συχνά. Ήταν, κυρίως, όπως ομολόγησαν πολλοί από αυτούς, γιατί τους άγγιζε η ανθρωπιά του.
Και αυτή η ανθρωπιά, τώρα μαθαίνουμε σιγά-σιγά, εκφραζόταν με πράξεις αγάπης προς συνανθρώπους, εντελώς αθόρυβα και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, όπως πρέπει να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί αλλιώς οι πράξεις αγάπης χάνουν το νόημά τους και την αξία τους. Δεν διαφήμιζε ό,τι έκανε για το “θεαθήναι τοις ανθρώποις”, αλλά ταπεινά έπραττε ό,τι ένιωθε.
Όπως ο τύπος έγραψε, μεταξύ άλλων, σε ενορίες έστελνε επί χρόνια, χωρίς να θέλει να γνωστοποιηθεί το όνομά του, για να βοηθηθούν άποροι, εκατοντάδες κιλά λάδι δικής του σοδειάς, αλλά και κούτες με τρόφιμα και παιχνίδια για παιδιά.
Ενίσχυε συνεχώς φίλους, άλλους συναδέλφους καλλιτέχνες και απλό κόσμο. Είχε δημιουργήσει σε μεγάλη έκταση το χώρο εκδηλώσεων “Το χωριό της Ειρήνης”, όπου, εκτός των άλλων, γινόταν και φιλανθρωπικές δράσεις. Στήριζε οικονομικά άπορες οικογένειες και πλήρωνε με δικά του χρήματα τη διασκέδαση ατόμων, που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα, αλλά είχαν επιθυμία να πάνε να τον ακούσουν.
Όλα αυτά μετά το θάνατό του αποκαλύπτονται και λένε ότι υπάρχουν και πολλά ακόμη άγνωστα περιστατικά, που κάποια μπορεί να μην γνωστοποιηθούν ποτέ, γιατί ο ίδιος ήθελε όλα αυτά να κρατηθούν σαν επτασφράγιστο μυστικό, αφού δεν τον ένοιαζε η προβολή, είχε όση ήθελε άλλωστε ως δημοφιλής τραγουδιστής, αλλά η προσφορά.
Ένας λαϊκός τραγουδιστής, που ανέβαινε τις νύχτες στην πίστα, διαπιστώνουμε, σύμφωνα με αυτά, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ότι δεν αγνοούσε την χριστιανική προτροπή της αγάπης προς τον πλησίον, ενώ πολλές φορές εμείς οι λεγόμενοι και φερόμενοι πιστοί την ξεχνούμε, και δεν ενέδωσε στον…πειρασμό της αδιαφορίας προς τους άλλους.
Ο πλησίον μπορεί να γίνει εαυτός μας, αν και είναι διπλανός μας. Η απόσταση, που μας χωρίζει, δεν είναι πολλές φορές τοπική, μέσα στο χώρο. Είναι απόσταση τροπική. Μας χωρίζουν διαφορές αντίληψης, συμφερόντων, νοοτροπίας. Και είναι οι διαφορές αυτές, που υψώνουν σινικά τείχη ανάμεσά μας. Και μας κάνουν ξένους τον ένα προς τον άλλο.
Και είναι έπειτα οι ίδιες αυτές διαφορές, που διογκώνουν άλλες μικρότερες, που μεγαλοποιούν σφάλματα και παραλείψεις, στο πρόσωπο του πλησίον, και που παγιώνουν ένα κλίμα αμοιβαίας επιφυλακτικότητας.
Ἐχουμε, λοιπόν, ανάγκη από παραδείγματα στις ημέρες μας, όπως αυτό του αξέχαστου Βασίλη Καρρά, που να αυξάνουν και να μη μετριάζουν την αγάπη προς τον πλησίον, που να περιορίζουν και να μη μεγαλώνουν τη φιλαυτία.
Και αυτό συμβαίνει όταν δεν υπερισχύει μέσα μας η αγάπη προς τον εαυτό μας σαν προσωπική εμπειρία, που διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Διότι, έτσι, αυτό, που θα έπρεπε να γίνεται κίνητρο της αγάπης για τον άλλο, γίνεται εμπόδιο, που της φράζει τον δρόμο.
Όμως, αξίζει να καταλάβουμε, όπως το είχε καταλάβει, ο αλησμόνητος λαϊκός τραγουδιστής, ότι ο συνάνθρωπός μας έχει δικαιώματα στην αγάπη μας, με τον όρο της αμοιβαιότητας.
Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, ας μη χάσουμε από τα μάτια μας τον συνάνθρωπό μας. Ας μη ζούμε με μια ψευδαίσθηση, που σαν αφιόνι μας αποκοιμίζει και κρατάει σε ληθαργική κατάσταση τις πνευματικές δυνάμεις μέσα μας. Ας μη συμφιλιωθούμε με το σύστημα, που νομίζουμε ότι μας εξυπηρετεί, και παύσουμε να νιώθουμε την ανάγκη της υποστήριξης στον άλλον.
Ας σταματήσουμε να είμαστε μια κοινωνία εγωιστών, όπου πρυτανεύει το συμφέρον και ο ατομισμός, και όπου κάθε μορφή ή εκδήλωση αλτρουισμού, φαίνεται σαν εξαίρεση στον γενικό κανόνα. Και να μην συμβιβαζόμαστε με το πνεύμα το ατομοκρατικό και μένουμε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας.
Να, λοιπόν, που υπάρχουν, από εκεί, που δεν το περιμένουμε, άνθρωποι, που μας προτρέπουν, όχι με λόγια, αλλά με ενέργειες, να αγαπήσουμε με όλη μας τη δύναμη τον άλλο. Χωρίς όρια και χωρίς όρους. Με την πεποίθηση πως αυτή μας η αγάπη πρώτα εμάς εξυπηρετεί και έπειτα τον άλλον.
Αν βλέπαμε τους άλλους σαν κομμάτι του εαυτού μας, θα μπορούσαμε να υπερβούμε τις δυσκολίες μας και να προχωρήσουμε σε αποφάσεις αγνής αγάπης. Διαφορετικά σπάζουν οι δεσμοί του ανθρωπισμού και χαράσσονται στεγανές γραμμές διαχωρισμού.
Πηγή: Εφημερίδα “Political”
