Του π. Ηλία Μάκου
Είναι, πραγματικά, άπειρος ο θαυμασμός μας, ανεξάντλητος, για απλούς ανθρώπους, ηλικιωμένους, που δούλεψαν σκληρά στη ζωή τους και επέλεξαν να κάνουν δωρεές σε νοσοκομεία, για να βοηθηθούν συνάνθρωποί μας. Σε μια άκαρδη εποχή, όπως η δική μας, τέτοιες πράξεις είναι, κατά τη γνώμη μας, μεγαλειώδεις. Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα, που διαθέτουν, τα οποία με πολύ μόχθο απέκτησαν, αλλά η ανθρωπιστική διάθεση.
Συνταξιούχος αγρότισσα, με 400 ευρώ το μήνα, η Αθηνά Παπαχρήστου, κάνοντας οικονομίες και πουλώντας περιουσιακά της στοιχεία, προσέφερε στο νοσοκομείο Μεσολογγίου ένα καινούργιο ασθενοφόρο αξίας 65.000 ευρώ, βιώνοντας και η ίδια την έλλειψη σ’ αυτό τον τομέα. Το σκεπτικό της τι υπέροχο, τι διδακτικό, τι αλτρουιστικό: “Να μην ταλαιπωρούνται άλλο οι ασθενείς στο Μεσολόγγι”, είπε! Και πρόσθεσε: “Χρειάστηκε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο της Πάτρας τρεις φορές, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο. Μια τέταρτη φορά, (το ασθενοφόρο) χάλασε στη γέφυρα (Ρίου-Αντιρρίου). Μετά πήρα ταξί και πήγα. Και λέω θα πάρω ένα να εξυπηρετεί το Μεσολόγγι».
Ακόμη πάνω από 100.000 ευρώ δώρισε το ζευγάρι ηλικιωμένων Παναγιώτη και Σωτηρίας Αραμπατζή από το Διδυμότειχο για να στηρίξουν το νοσοκομείο της περιοχής και κατ’ επέκταση τους ασθενείς, ποσό, που αξιοποιήθηκε κατάλληλα.
Τα περισσότερα από τα 60 χρόνια της έγγαμης ζωής τους τα πέρασαν εργαζόμενοι στη Γερμανία και πλέον ζουν στον τόπο τους και δεν μένουν αδιάφοροι για τα κοινωνικά προβλήματα.
Εξάλλου παλαιότερα ο Θεσπρωτός Χαρίσης Μήτσης (από τη Λίστα Φιλιατών) είχε δωρίσει ένα εξοπλισμένο με τα απαραίτητα ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Φιλιατών.
Αυτά, που όφειλε να πράξει το κράτος, αυτά, που έπρεπε να κάνουν τρανοί επιχειρηματίες, έρχονται να τα πραγματώσουν βιοπαλαιστές, που δεν θεωρούν το χρήμα αυτοσκοπό, αλλά μέσο επιβίωσης και προσφοράς.
Φανερώνεται στις αγαθοεργίες αυτές ότι ο καρπός μιας ζωής αρωματισμένης από αγάπη είναι η ανθρωπιά. Και η ανθρωπιά είναι ξένη προς τον στενόκαδρο ατομισμό, ξένη προς την αδιαφορία για τον πόνο, την ανάγκη του διπλανού.
Μας βάζουν τα γυαλιά αυτοί οι άνθρωπο! Και αποδεικνύουν ότι όταν η καρδιά γίνεται κέντρο υποδοχής, κατανόησης, ανεκτικότητας, σεβασμού και παραδοχής, τότε μπορεί να εγγυηθεί την άνθηση του ανθρώπινου προσώπου και να μετατρέψει καθημερινούς, συνηθισμένους ανθρώπους σε μεγάλους δωρητές.
Η πραγματική δύναμη ψυχής του ανθρώπου, φαίνεται στη στάση ζωής του, με την οποία μπορεί να παίξει θετικό ρόλο, προωθώντας προς τα μπροστά την κοινωνία.
Τέτοια φωτεινά παραδείγματα λειτουργούν τονωτικά για τον αποξενωμένο σύγχρονο άνθρωπο, που νιώθει απόκοσμος και δίχως ενδιαφέρον από τον πλησίον. Αποτελούν μια γέφυρα, που μας οδηγεί στην “περιχώρηση” του κόσμου και όχι στην “αναχώρηση” από τον κόσμο. Και μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμα στη διάβασή μας προς την περιοχή του ανοίγματος και του ανταμώματος του ενός προς τον άλλον.
Η αγάπη ενεργείται και τις ενέργειές της τις αναγνωρίζουμε με εμπειρικό τρόπο, μέσα από την πρακτική φιλάνθρωπων συμπεριφορών.
Η ανθρωπιά, πλέον, φαίνεται να είναι κατόρθωμα. Μόνο, που δεν κατορθώνεται άπαξ δια παντός, αλλά είναι άσκηση δια βίου. Δεν επιτυγχάνεται για πρώτη και τελευταία φορά. Είναι ένα έργο, που “παίζεται”διαρκώς, είναι, δηλαδή άπειρα τα “επεισόδια” αγάπης, που αρχίζει, αλλά δεν τελειώνει, συνεχίζεται εφ’ όρους ζωής σε όλες τις ανθρώπινες φάσεις.
Πηγή: Εφημερίδα “POLITICAL”
