Του π. Ηλία Μάκου
Ανησυχητικό είναι το φαινόμενο της αύξησης των ροών των μεταναστών προς την Ελλάδα από τις αρχές του έτους μέχρι και σήμερα, καθώς εμφανίζει ανοδική πορεία της τάξης του 170% σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα.
Σε απόλυτους αριθμούς αυτό σημαίνει 29.714 αφίξεις έναντι 11.023 το 2022. Μάλιστα βάσει των διαθέσιμων στοιχείων οι ροές για τον Σεπτέμβριο του 2023 παρουσίασαν αύξηση 433% σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2022.
Την ίδια στιγμή, συμφωνία, που υπογράφηκε, μεταξύ του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα και της Ιταλίδας ομολόγου του Τζόρτζια Μελόνι, προβλέπει την ανέγερση σε αλβανικές πόλεις καταυλισμών μεταναστών, που καταφθάνουν από την Αφρική με προορισμό την Ιταλία.
Όπως μετέδωσαν τα αλβανικά ΜΜΕ η συμφωνία περιλαμβάνει δύο μεγάλους καταυλισμούς συνολικής χωρητικότητας χιλιάδων ατόμων στις βορειοδυτικές παραθαλάσσιες αλβανικές πόλεις Λέζια και Σενγκίνι, που θα λειτουργήσουν την προσεχή άνοιξη, κάτι, που μπορεί να δημιουργήσει επιπλέον πρόβλημα στην Ελλάδα…
Η Ευρώπη, πρώτη η Ελλάδα δοκιμάζει αυτή τη σκληρή εμπειρία, βρίσκεται για μια ακόμη φορά αντιμέτωπη με κατευθυνόμενα κύματα προσφύγων και μεταναστών προς χώρες της.
Στο ίδιο έργο θεατές, λοιπόν.
Από τη μια τα θύματα: Πονεμένες, απεγνωσμένες, απελπισμένες ανθρώπινες ψυχές, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, που δεν σταματούν να κλαίνε, αλλά και να ονειρεύονται συνάμα, το έχουν το δικαίωμα του ονείρου, όπως όλοι μας.
Και από την άλλη οι θύτες: Εκείνοι, έχουν ονοματεπώνυμο, που, προκειμένου να δημιουργηθεί μεταναστευτική κρίση επί Ευρωπαϊκού εδάφους, τους ωθούν μεθοδευμένα, χωρίς ίχνος ευαισθησίας, σε ακρότατες και φρικτές καταστάσεις, οι οποίες οδηγούν και στην απώλεια της ζωής τους ακόμη,
Δυστυχώς, εντελώς απερίσκεπτα και εγκληματικά, θα λέγαμε, χρησιμοποιούνται οι ταλαίπωροι και ταλαιπωρημένοι αυτοί άνθρωποι (“εργαλοποιούνται” κατά την τρέχουσα ορολογία) ως μοχλός πίεσης ποικιλόμορφων συμφερόντων και επιδιώξεων, με αφορμή τις καταπιεστικές συνθήκες στις χώρες τους και την ελπίδα τους να βρουν μια καλύτερη ζωή και τύχη.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι οι πρόσφυγες και μετανάστες, που αναζητούν μια χαραμάδα ήλιου στο σκοτάδι της ζωής τους.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι όλοι εκείνοι, που τους εξαθλιώνουν στα κράτη προέλευσής τους, αλλά και εκείνοι, που τους προωθούν προς την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, με απάνθρωπη ιδιοτέλεια, και καθόλου δεν τους λογαριάζουν ως πρόσωπα και προσωπικότητες, τους μεταχειρίζονται σαν ζώα και ακόμη χειρότερα, λείπει και η στοιχειώδης ευαισθησία προς αυτού.
Και αυτό, για να πετύχουν τους σκοτεινούς σκοπούς τους και να δημιουργήσουν μια εκτεταμένη και ανεξέλεγκτη και πολύπλευρη αναστάτωση και αναπομπούλα και διάσπαση για τους δικούς τους ύποπτους λόγους.
Η κραυγή ξεπηδάει αβίαστα μέσα μας και είναι αυθόρμητη: Τι σας φταίνε οι άνθρωποι και τους τσαλακώνετε, τους ποδοπατάτε και τους αφανίζετε, τους μετατρέπετε σε ζωντανούς νεκρούς;
Και ας καταλάβουμε όλοι εμείς, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, πως εχθροί μας δεν είναι οι μετανάστες και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους νιώθουμε και να τους αντιμετωπίζουμε έτσι, αλλά εχθροί μας είναι όσοι τους σπρώχνουν στο γκρεμό της ζωής και όσοι τους εκμεταλλεύονται ανελέητα…
Σαφώς και πρέπει να αναχαιτιστεί αποτελεσματικά το παράνομο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα και βεβαίως ανάμεσα στους πρόσφυγες και μετανάστες υπάρχουν και εγκληματικά στοιχεία.
Αλλά είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι κάθε μετανάστης είναι και εγκληματίας.
Δυστυχώς μεταλλάσσεται η ανάγκη της προσφυγιάς και της νόμιμης μετανάστευσης σε μια “λαθραία” υπόθεση, και αυτό δεν μειώνει, αλλά αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο για αναταραχές.
Δίνεται έδαφος για την εμφάνιση και τη δραστηριοποίηση των διακινητών και των δουλεμπόρων.
Οι πρόσφυγες και μετανάστες, ευάλωτοι, όπως είναι, ρίχνονται στα δίχτυα του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος.
Εξάλλου υποθάλπονται αισθήματα ξενοφοβίας,
και ρατσισμού, αλλά και εκδηλώσεις ξενηλασίας (διωγμού των ξένων).
Παράλληλα απειλείται η συνοχή του κοινωνικού ιστού με τη δημιουργία μιας τάξεως ανθρώπων, οι οποίοι θεωρούν ότι ζουν στη σκιά, στο περιθώριο…
Βλέπουν ότι ο δρόμος, που πήραν με τη μεταναστευτική περιπέτεια, προκειμένου να εκπληρώσουν το όνειρο της ζωής τους, να ζήσουν και αυτοί στην πολιτισμένη Ευρώπη, συμμετέχοντας στα πολύτιμα αγαθά της ελευθερίας, της ισότητος και της δικαιοσύνης τερματίζεται στα αστυνομικά κρατητήρια και στις δομές.
Νιώθουν τις ελπίδες τους για μια βελτίωση της ποιότητος της ζωής τους να διαψεύδονται και απογοητευμένοι και πιεσμένοι διολισθαίνουν στην παρανομία.
Όταν “θάβονται” οι προσδοκίες τους, τότε “κουρελιάζονται”, νιώθουν πτώματα, “σκοτώνουν” τον αληθινό εαυτό τους και από αντίδραση γίνονται επιθετικοί και βίαιοι.
Είναι πραγματικότητα ότι η Ελλάδα, μια μικρή χώρα, που φιλοξενεί με αγάπη πολύ μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων και μεταναστών, απ’ ότι έχει τη δυνατότητα να αντέξει, κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει διέξοδο στο αδιέξοδό τους.
Όμως δεν είναι και εύκολη υπόθεση αυτό. Παρ’ όλα ταύτα η χώρα μας δείχνει σεβασμό στα πρόσωπα και τις υλικές και ψυχικές ανάγκες τους και ζητά αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών, των κοινωνιών και των ανθρώπων.
Απαραίτητη και χρήσιμη είναι η πολιτική της επιτήρησης και της αστυνόμευσης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να ελέγχονται οι μεταναστευτικές εισροές, αν και καταφέρνουν πολλοί παράνομα να διεισδύσουν.
Εξίσου απαραίτητη, όμως, είναι και η υποχρέωση για την κοινωνική και οικονομική ένταξη, για την εγγύηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και για την εξασφάλιση συνθηκών επιβίωσης των προσφύγων και μεταναστών από τις λεγόμενες Τρίτες Χώρες, που βρίσκονται ήδη και διαβιούν νόμιμα στην επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επομένως και της χώρας μας.
Ας μην πολεμάμε και στρέφουμε τα βέλη μας προς τους μετανάστες, αλλά ας πολεμάμε να αναχαιτίσουμε τα αίτια και τους αίτιους, που τους εκπατρίζουν.
Πηγή: Εφημερίδα “POLITICAL”
