Κούρνιασαν οι στιγμές, κλαμένες,
στην άκρια τ’ ουρανού!
Πάνω απ’ τους ανθρώπους,
κραυγές σιωπής θρηνούν!

Ανήμποροι του φόβου οι λυγμοί,
τρέμουν τ’ απόλυτο σκοτάδι!
Χαιρέκακα εκείνο, κυριεύει
τις ευαίσθητες ψυχές!

Σαν τί ‘ναι το χειρότερο;
Πείνα, αρρώστια, πόλεμος;
Κανένα απ’ τα τρία!
Είναι θαρρώ η ορφάνια από αγάπη!

Δίχως αγάπη, πώς μπορείς
να πορευτείς στη ζήση;
Ζωή χωρίς αγάπη;
Ανούσια, κρύα και πικρή.

Σκεπάζει η λήθη όλους αυτούς,
που δεν αφουγκραστήκαν
ποτέ το χτυποκάρδι της!

Μια σκοτεινιά, μια καταχνιά,
σαν νύχτα αγκουσεμένη,
τους ροκανίζει την ψυχή,
τα σωθικά τους τρώει!

Αγάπη, σε παρακαλώ,
ζύγωσε τους ανθρώπους,
για να γλυκάνεις τους καημούς,
τους πόνους να γιατρέψεις,
τα φυλλοκάρδια, τρυφερά
για σένα να χτυπάνε!

Τότε θ’ αναθαρρήσουνε,
θα διώξουν το σκοτάδι
και με χαρά θ’ αρχίσουνε
της ζήσης τον αγώνα!!

27 -4 -2023
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα