Η αδειοδότηση για την δημιουργία χώρου αποθήκευσης και διακίνησης πετρελαιοειδών, ασφαλτικών γαλακτώματος και λοιπόν υποπροϊόντων, μέσα σε θαλάσσιες δεξαμενές, από μόνη της δεν αποτελεί πρόβλημα.

Ούτε θεωρώ ότι τίθεται θέμα νομιμότητας των διαδικασιών έγκρισης του έργου, ούτε βεβαίως αμφισβητείται η ΜΠΕ και οι ασφαλιστικές δικλείδες προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Ωστόσο θα πρέπει να αναλογιστούμε οτι η ανησυχία των επιχειρηματιών αλλά και των κατοίκων της περιοχής, έχει να κάνει με δύο παράγοντες μη προβλέψιμους και επομένως εν δυνάμει καταστροφικούς.
Πρώτον ο ανθρώπινος.
Το ανθρώπινο λάθος είναι, που παρά τις ασφαλιστικές δικλείδες, έχει παίξει ρόλο σε πολύ μεγάλες καταστροφές στο παρελθόν.
Δεύτερον είναι η πιθανότητα ύπαρξης ακραίων καιρικών και καταστροφικών φαινομένων, τέτοιων που να μην προβλέπονται από το επίπεδο ασφαλείας της μελέτης στην κατασκευή του έργου.
Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις οι συνέπειες θα είναι ολέθριες για τον τόπο, τόσο σε επίπεδο οικονομικό όσο και περιβαλλοντικό.
Σε οικονομικό θα σημάνει τον αυτόματο θάνατο όλων των ιχθυοκαλλιεργειών.
Σε περιβαλλοντικό όλη η περιοχή Natura, οι νέες και παλιές εκβολές του Καλαμά, οι λιμνοθάλασσες, θα υποστούν καταστροφικές συνέπειες, τόσο σε επίπεδο χλωρίδας όσο και πανίδας.
Ένας χώρος όπου μπορεί να αποφέρει πολλά στο μέλλον, αν αναπτυχθεί, σε επίπεδο οικολογικού τουρισμού, με πολλά και σπάνια είδη πουλιών να επισκέπτονται την περιοχή.
Και φυσικά θα πληγούν οι όμορφες παραλίες της περιοχής, ακόμα κι αυτή του Δρεπάνου.
Οι ανησυχίες των κατοίκων, η πιθανή υποβάθμιση του ιχθυοκαλλιεργητικού προιόντος, τόσο σε επίπεδο φήμης της αξίας του, όσο και σε επίπεδο πραγματικού συμβάντος διαρροής τοξικών αποβλήτων πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν πριν φθάσουμε σε τετελεσμένα γεγονότα.

Σωτήρης Γιάκης
Πολιτευτής Θεσπρωτίας