Χαράζει η μέρα, ο ήλιος προβάλλει, η φύση κι οι άνθρωποι τότε ξυπνούν.
Αρχίζουν την πάλη τους μικροί και μεγάλοι,
της μέρας τον κάματο να ξαναζούν.
Κοιμούνται τα όνειρα αποκαμωμένα,
παλεύουν οι άνθρωποι να επιβιώσουν,
η ζωή δεν χαρίζεται ποτέ σε κανέναν
κι όλοι τα ασχημα καλούνται να νιώσουν!
Αητός θα ήθελα εγώ να γινόμουν,
ψηλά να πετάω στην κορυφή,
να βλέπω τα σύννεφα, αλλά να μη βλέπω
όλα τα άσχημα που συμβαίνουν στη γη.
Πώς έγινε ο άνθρωπος; Άγριο θηρίο!
Δίχως αισθήματα και λογική.
Προσβάλλει, βιάζει και καταστρέφει
και δεν συλλογίζεται τί θα συμβεί!
Να φταίει το σύστημα που δεν τα αντέχει;
Να φταίει που οι νόμοι ειν’ χαλαροί;
Μα πρέπει επιτέλους κάτι να γίνει,
γιατί όπως πάμε, θα σβήσει η ζωή.
Νομίζω, πως όλοι φταίμε λιγάκι,
γιατί ανεχόμαστε την παρανομία,
γυρνάμε αδιάφορα αλλού το κεφάλι
και δεν νοιαζόμαστε για την τιμωρία!
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους,
πολίτες του κόσμου
κι ας ξεκινήσουμε μια εκστρατεία,
να γλυτώσουμε απ’ τους έκφυλους
και τους κακούργους,
να λυτρώσουμε απ’ το φόβο την κοινωνία!
Να ξανάρθουν πάλι στη ζωή οι αξίες,
να μπορούμε και πάλι τη ζωή να χαρούμε,
να μη νιώθουμε τρόμο και αηδία,
αλλά ξέγνοιαστοι τη ζωή μας πάλι να ζούμε!
Να μη τρέμουμε για τα παιδιά μας,
όμορφα δίπλα μας να μεγαλώσουν,
να γίνουν σωστοί, υγιείς πολίτες,
να στολίζουν τον κόσμο και χαρές να μας δώσουν!!
2 -11 -2022
Ελένη Κύρκου-Σαφάκα
