Ένα ποτάμι αστραφτερό,
αδιάκοπα κυλάει,
περνάει κάμπους και βουνά
και σιγοτραγουδάει!

Σέρνει μαζί του υλικά,
πέτρες, χώμα, κλαδάκια
και κελαρύζουν τα νερά,
που μέσα ζουν ψαράκια!

Ιτιές σκύβουν στο διάβα του,
λούζονται στα νερά του,
πουλιά, νεράϊδες, ξωτικά,
είναι στη συντροφιά του!

Βλέπει εικόνες χίλιες δυο,
καθρέφτης η θωριά του
κι ο κόσμος καθρεφτίζεται
μ’ όλη την ομορφιά του!

Μα κάποιοι, δεν τη σέβονται
αυτή την ομορφιά
και την βρωμίζουν και πονούν
τα γάργαρα νερά.

Κι ο ποταμός κυλά βαρύς
και σιγομουρμουρίζει
κι εκεί που ήταν γάργαρος,
θολώνει και αφρίζει.

Και πληγωμένος, σέρνεται
στη θάλασσα να πάει,
ζορίζεται κι ασφυκτιά,
βαριά παραμιλάει.

Γιατί τόσο με πλήγωσε
τ’ ανθρώπινο το γένος;
Τί τού ‘κανα και με χτυπά
μ’ αχαριστία και μένος;

Εγώ πάντα τους χάριζα
όλα μου τα καλούδια
και αν αλλάξουν τακτική,
θ’ ανθίζουν τα λουλούδια!

Γιατί αν εγώ είμαι ξάστερο,
οι άνθρωποι κερδίζουν,
τα ζώα κι εκείνοι ξεδιψούν
κι οι κάμποι όλοι καρπίζουν.

Αυτά είπε και λάλησε
τ’ όμορφο ποταμάκι,
οι άνθρωποι ας συνέλθουνε
κι ας το σκεφτούν λιγάκι!

22 -11 -2021
Ελένη Κύρκου- Σαφάκα