του ‘Αλκη Φάτσιου
*…——-…*….——-…*…..——…*
1 – Καμιά φορά, έτσι εντελώς τυχαία, ανακαλύπτεις γεννήματα της ΤΕΧΝΗΣ – σε οποιονδήποτε τομέα της… – του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ‘’προϊόντα’’ επίπονης πνευματικής εξόρυξης, ‘’ διαμαντάκια ‘’ θα έλεγα, με δημιουργούς, είτε επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, είτε όχι, είτε γνώστες ή ειδικούς, είτε όχι, που πραγματικά όχι μόνο σε εκπλήσσουν, αλλά κυριολεκτικά σε ΚΑΤΑΠΛΗΣΣΟΥΝ …
Εννοείται βεβαίως, ότι όταν αυτά τα ‘’ διαμαντάκια ‘’ προέρχονται από μη επαγγελματίες ή από μη ειδικούς, είναι ΒΕΒΑΙΟΝ ότι αυτοί, έχουν μια συγκροτημένη προσωπικότητα, ‘’ οπλισμένη ‘’ με επαρκή στοιχεία, μιας γενικότερης ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΟΡΦΩΣΕΩΣ, ΓΝΩΣΕΩΣ και ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ… Κι αυτό γιατί, είναι παραπάνω από βέβαιο, ότι τα ‘’ διαμαντάκια ‘’ αυτά, ποτέ δεν ευδοκιμούν στον χώρο, της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ, και πολύ περισσότερο, στον χώρο της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ…
2 – Έτσι πρόσφατα, στα πλαίσια του προσφιλούς μου ‘’αθλήματος’’ της ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ και της ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗΣ, ανακάλυψα κάτι, για την ουσία του οποίου και παλαιότερα έχω αναφερθεί και αναλύσει… Ταυτόχρονα δε, επιβεβαίωσα την μεγάλη δύναμη που μπορεί να έχει η ένωση του ήχου ( ΜΟΥΣΙΚΗ ) και του λόγου ( ΠΟΙΗΣΗ ), δηλαδή το υπέροχο δημιούργημα αυτής της ένωσης… το ΤΡΑΓΟΥΔΙ … Το τραγούδι λοιπόν που παρακάτω θα ακούσετε ( αυτό ανακάλυψα…), και κυρίως τους στίχους που θα διαβάσετε και τους οποίους παραθέτω ολόκληρους, μέσα στην σύντομη διάρκειά του, ( περίπου 5 λεπτά..), συνδεδεμένους με μία απολύτως συμβατή με το θέμα μουσική, ‘’ γέννησε’’ ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ( και ίσως ‘’ιατρικό‘’..) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ… Ένα αποτέλεσμα, που η ασχολία, πολλού χρόνου, από τους φερομένους ως ΕΙΔΙΚΩΝ, π.χ. διδασκάλων, εκπαιδευτικών, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών κ.λ.π… ίσως δεν θα μπορούσε να αποφέρει… Θα μου πει κάποιος, πως είναι υπερβολή αυτό… Ίσως… ίσως.., όμως το διατύπωσα με αυτόν τον τρόπο, για να τονίσω την σοβαρότητα του θέματος, αφʹενός, και αφʹετέρου το ακριβές της θεωρήσεως αυτού, από τον δημιουργό του.
3 – Με περίσσεια ΑΤΟΜΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, ο δημιουργός ( μουσική – στίχοι – ερμηνεία ) κ. ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ, ανιχνεύει και επισημαίνει με ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, που προσομοιάζει σε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ‘’ ΙΑΤΡΙΚΟ ‘’ ΝΥΣΤΕΡΙ, έχοντας για εργαλείο την ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ (και όχι μια ΑΠΛΗ ΜΑΤΙΑ..), τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΓΥΡΟ, στον ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ χώρο των παιδιών, χώρος που είναι ίσως πολύ δύσκολο να διερευνηθεί ακόμα και από ΕΙΔΙΚΟΥΣ…
4 – Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος, με πολλή προσοχή, αυτούς τους στίχους, διαπιστώνει ότι ο Φ. Δ. διαπλάθει, αλλά κυρίως δημιουργεί την ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ αλλά και την ΠΡΑΚΤΙΚΗ βάση, για τον απόλυτο ΣΕΒΑΣΜΟ της ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ, ιδιαίτερα όταν αυτοί οι χαρακτήρες, αφορούν τα νεαρά ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ, τα ΠΑΙΔΙΑ… …παιδιά που κάποτε μεγαλώνουν, και λίγο – πολύ, ‘’ κουβαλάνε ‘’ τα ίδια ειδοποιά χαρακτηριστικά, αλλά φυσικά με άλλον τρόπο εκδήλωσης, συνεπεία της διαδρομής του χρόνου… Εδώ καταγράφονται και οι ΕΥΘΥΝΕΣ όλων μας, ευθύνες αυτές της κοινωνίας, αυτές της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, αυτές των ΓΟΝΕΩΝ, οι ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΛΩΝ, ΕΥΘΥΝΕΣ ΕΠΙΜΕΡΙΣΤΙΚΑ κατανεμημένες, και γιατί όχι, τρόπους – μετά την κατανόηση – αντιμετωπίσεως…
Ο Φ. Δ. αποδεικνύει συνεχώς με τις εν γένει παρεμβάσεις του, και παράλληλα με τις δημιουργίες της Τέχνης του ( πρόσφατα και με την συμμετοχή του στην μεγαλειώδη συναυλία για το έγκλημα των ΤΕΜΠΩΝ.. ), αυτό που πολύ εύστοχα παλαιότερα είχαν επισημάνει ο μεγάλος ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ και ο ποιητής και δάσκαλος ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, σε διαφορετικούς χρόνους φυσικά, ότι δηλαδή : « Η ΤΕΧΝΗ, η όποια ΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗΣ, είναι ΜΕΓΑΛΗ, παράλληλα είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΟΧΙ του ΠΕΡΙΤΤΟΥ, αλλά του ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ, και πρέπει να την πλησιάζουμε αυτήν ( ΤΕΧΝΗ ), με ΕΥΛΑΒΕΙΑ και ΣΕΒΑΣΜΟ. Την ΤΕΧΝΗ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΤΕ το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να την ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ σε ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ και ΑΝΑΣΤΗΜΑΤΑ, ακόμα και αν αυτό το ΑΝΑΣΤΗΜΑ είναι ΔΙΚΟ μας ».
Ο Φοίβος Δεληβοριάς, έτσι την πλησιάζει, με αυτή την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ, με αυτήν την ΘΕΩΡΗΣΗ, και με αυτήν την ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ…
5 – Αφήνω λοιπόν τις φίλες και φίλους αναγνώστες μου, να κρίνουν οι ίδιοι, τόσο τους στίχους που αμέσως παραθέτω, όσο και το τραγούδι στο βίντεο που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου. Προσωπικά, με την ανάγνωση, με το άκουσμα, έμεινα εμβρόντητος, κατάπληκτος, ενεός ….
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ : ( ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ )
Κάποια παιδάκια είναι υπερκινητικά, κάποια είν’ απρόσεκτα και παρορμητικά, Τα γράμματα μπερδεύουν και τις συλλαβές Κι αφήνουνε στη μέση τις κατασκευές.
Κάποια παιδάκια αναπτύσσονται αργά, άλλα δεν τρώνε, άλλα μιλάν πολύ σιγά, άλλα γυρνάν απ’ το σχολείο και λένε ψέματα και άλλα τα’ χουν καταστρέψει τα παινέματα.
Όλα όμως κάποτε μετριούνται με τους άλλους, όλα μια μέρα προσποιούνται τους μεγάλους. Όλα ελπίζουνε πως θα’ ρθει αυτός ο άγνωστος από τη χώρα που κανείς δεν είναι άρρωστος.
Ναι, όλα κάποτε μαθαίνουν για το αντάλλαγμα δίνουνε το ‘να για να πάρουν το άλλο πράγμα, δίνουν τα σώματα και τα ελαττώματά τους για να αποκτήσουνε οσμή τα χρήματά τους Δίνουν τα σώματα και τα ελαττώματά του Για να τελειώσει κάποιος τα μαθήματά τους
Κάποια παιδάκια τραυματίζονται συχνά Κάποια μιλάν πάρα πολύ και φορτικά Κάποια ανεβαίνουνε σε μέρη που θα πέσουνε Και κάποια αγγίζουν το κερί για να πονέσουνε
Κάποια έχουν θέμα με το μεταβολισμό Κι άλλα φοβούνται όταν ακούν για χωρισμό Άλλα τα στέλνουνε πακέτο στους παππούδες τους Και άλλα βάζουν σε γυαλί τις πεταλούδες τους
Όλα όμως κάποτε θα ξαναπροσπαθήσουν Να βρούνε κάποιον που θ’ ακούσει όταν μιλήσουν Να βρούνε κάποιον μ’ ένα σώμα σαν ανάμνηση Να βγάλουν έξω το κεφάλι από τη βάφτιση Κάποια μπορεί ποτέ να μην κοιτάξουν πάνω Κάποια θα μείνουν μαύρα πλήκτρα σ’ ένα πιάνο Μα κάποια λίγα πίσω απ’ τη ρωγμή του κάλλους Θα δούνε μέσα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους Μα κάποια πίσω από το ράγισμα του κάλλους Θα δουν το τραύμα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους.
Ηγουμενίτσα Άλκης Φάτσιος
20 Οκτωβρίου 2024 Δικηγόρος
